Του δικηγόρου Γεώργιου Κατσαμπέρη
Ο δρόμος προς την επιτυχία είναι πάντα ανηφορικός αλλά δεν χρειάζεται να είναι και μοναχικός. Πολλές φορές ως πληρεξούσιος Δικηγόρος μιας κοινωνίας βρέθηκα αντιμέτωπος με τους ίδιους τους φόβους μου. Με τις ίδιες τις ανησυχίες που έχει κάθε άνθρωπος. Πάντα σκεφτόμουν για ποιον πάλευα και πάντα αναρωτιόμουν θα πετύχω; Θα με στηρίξουν οι άνθρωποι του χωριού μου; Θα με καπελώσουν άλλοι που ξέρουν να πουλάνε τη νίκη; Ποιοι θα αποκομίσουν πολιτικά οφέλη; Ποιοι θα αποκομίσουν δόξα;
Ερωτήματα που με περιτριγύριζαν ως δαίμονες και πάντα στόχευαν την θέληση μου να παλέψω. Όμως το θέμα για μένα είχε λυθεί από την αρχή, το κάνω έστω και μόνος μου. Το κάνω έστω και αν άλλοι κερδίσουν από τον αγώνα μου, το κάνω γιατί διεκδικώ κάτι απόλυτα ΔΙΚΑΙΟ, ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ.
Και όλα αυτά συνέβησαν στους Αγίους Θεόδωρους. Εκπροσωπούσα και υπερασπιζόμουν το δίκαιο. Τιμούσα τους ανθρώπους που με έφεραν ως εδώ, τους γονείς, τους παππούδες μου, τους συγγενείς, τη γυναίκα μου και όλους αυτούς που με έκαναν αυτό που είμαι. Είχα στο μυαλό μου ως οδηγό τη δίκη μου οικογένεια, τα δικά μου παιδιά. Κοιτούσα τον καθρέπτη μου και έδινα απολογία σε αυτόν. Ποτέ δεν ένιωσα όμως μόνος, ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι δεν υπάρχει αυτή η θετική αύρα από τους απλούς ανθρώπους. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι θα με παρατήσουν.
Ότι θα φοβηθούν οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου, ότι θα στραφούν εναντίον μου. Και αυτό γιατί όλοι μαζί αυτοκλήτως γίναμε μια ΟΜΑΔΑ. Χωρίς πολλές κουβέντες, χωρίς αμφισβήτηση, με διάλογο, με δημιουργική σκέψη. Με ειλικρίνεια, χωρίς προσωπικές ματαιοδοξίες- φιλοδοξίες , είπαμε όλοι μαζί: ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΝΑΝ ΣΤΟΧΟ.
Αφού λοιπόν ξέραμε το στόχο τότε ήρθαν όλα τα υπόλοιπα. Ήρθε ο κόσμος και μας αγκάλιασε, ήρθαν οι υπηρεσίες και μας άκουσαν. Ήρθαν οι πολιτικοί και μας δέχθηκαν, ήρθε το κοινοβούλιο και μας αφουγκράστηκε, ήρθε η αυτοδιοίκηση και μας στήριξε. ΟΛΟΙ ΟΜΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΝΑ ΠΡΑΞΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ, ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ.
Θυσιάσαμε χρόνο, δεν κοιμόμασταν τα βραδιά, κάναμε και εκείνο, κάναμε και το άλλο, ακούγαμε και συνδυάσαμε τους αγώνες άλλων κοινωνιών για να μάθουμε και εμείς πως να το κάνουμε. Είχαμε ανοικτά αυτιά ως κοινωνία, ως άνθρωποι.
Τώρα που το τέλος έφτασε όμως ο απολογισμός δείχνει κάτι εξαιρετικό. Δεν κερδίσαμε επειδή ήμασταν πολλοί ή λίγοι, δεν κερδίσαμε επειδή ξέραμε πως να αντιμετωπίσουμε το κακό ή δεν ξέραμε , δεν κερδίσαμε γιατί είχαμε τα μέσα, που δεν τα είχαμε, δεν κερδίσαμε επειδή αντιγράψαμε καλά τον αγώνα άλλων, που δεν υπήρχε αντίστοιχος.
Δεν κερδίσαμε γιατί εγώ έβαλα τεράστια νομική πλάτη για το θέμα, δεν κερδίσαμε γιατί πολιτικοί μας στήριξαν ή μας πολέμησαν , δεν κερδίσαμε γιατί ένας Αντιπεριφερειαρχης, ένας άνθρωπος, μας πίστεψε, δεν κερδίσαμε γιατί δεχθήκαμε μηνύσεις και αγωγές, δεν κερδίσαμε γιατί μας επιτέθηκαν ανήθικα κλπ κλπ κλπ. Μπορεί για όλα αυτά να κερδίζαμε . ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΔΙΟΤΙ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΞΕΡΑΜΕ ΤΙ ΖΗΤΟΥΣΑΜΕ, ΞΕΡΑΜΕ ΠΟΥ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ τότε όλοι μας στήριξαν. ‘Ολοι μας ακολούθησαν, και έβαλαν και αυτοί πλάτη για το αποτέλεσμα, και στήριξαν και αυτοί το δίκαιο αγώνα μας, και κυρίως κατάλαβαν ότι αυτό το κάνουμε ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ.
Εκεί λοιπόν θεωρώ ότι έχει αποτύχει η ΗΛΕΙΑ σήμερα, δεν ξέρει τι θέλει, δεν ξέρει πως θέλει να είναι η περιοχή μας μετά από 10, 20 χρόνια. Δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει θέληση για να παλέψουμε. Αλλά αντιθέτως επιδερμική αντιμετώπιση των πάντων για λίγες στιγμές δόξας στα φίλια μέσα. Δεν υπάρχει ψυχή. Και λυπάμαι που το λέω αλλά δεν φταίνε καθόλου οι πολιτικοί. Αυτοί επιλέγονται από εμάς για να μας εκπροσωπούν. Σε αυτούς όμως τι μηνύματα δίνουμε για να μεταδώσουν.
Τη μιζέρια μας για τα νοσοκομεία που θέλουμε σε κάθε χωριό, αρκεί να έχουμε νοσοκομεία. ΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΤΟΝ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟ ενώ δεν ξέρουμε γιατί τον θέλουμε, τα πανεπιστημιακά τμήματα που είναι χωρίς σύνδεση με εμάς. Τα σκουπίδια που εμείς δεν έχουμε ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης τους ακόμα και σήμερα, τον τουρισμό που περιορίζεται μόνο σε κλειστά ALL INCLUSIVE, την ύδρευση που δεν έχουμε, την άρδευση που ειδικά στην ΒΟΡΕΙΑ ΗΛΕΙΑ λείπει. Και ξέρετε γιατί αυτά είναι μέρος των προβλημάτων που προβάλουμε. Όμως εξακολουθούν να λείπουν από τον τόπο μας για λόγους που φανταζόμαστε ότι δήθεν είναι αυτοί ( πχ. Η κακιά Πάτρα, τώρα η κακιά Αιτωλοακαρνανία); Γιατί απλά ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΑ ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ, ΠΩΣ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ.
Ο τελευταίος και ο πρώτος πολίτης του νομού αυτού ποτέ δεν κάθισε σε τραπέζι να το συζητήσει. Ποτέ δεν έγινε η ομάδα που θα θέσει τους στόχους. Ποτέ δεν υπήρξε όραμα. ΠΟΙΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ;
Αντί να λοιπόν να λέμε ότι μας φταίει το μαύρο μας το χάλι και όλοι οι άλλοι, πλην Ημών. Ας ανασκουμπωθούμε και ας φτιάξουμε το όραμα μας για την Ηλεία. Και αν δεν τα πετύχουμε όλα, ας τα πετύχουμε σιγά-σιγά. Αλλά να είστε βέβαιοι ότι στο τέλος θα το πετύχουμε.
Η μαγιά υπάρχει στους Αγίους Θεόδωρους. Ας αποτελέσει η νίκη μας αυτή οδηγό για νέες διεκδικήσεις για το καλό του τόπου μας.
ΥΓ. Λέγεται πολλές φορές ότι η ήττα είναι ορφανή και η Νίκη έχει πολλούς πατέρες, ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΛΕΩ ΕΓΩ, ΑΝ ΧΑΣΟΥΜΕ, ΧΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ, ΑΝ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ, ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ. Άλλωστε πάντα στο μυαλό μας πρέπει να έχουμε τη ρήση του Καζαντζάκη, ΜΗΝ ΚΑΤΑΔΕΧΕΣΑΙ ΝΑ ΡΩΤΑΣ: ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ Ή ΘΑ ΝΙΚΗΘΟΥΜΕ; ΠΟΛΕΜΑ!
