Του Μιχάλη Δημητρόπουλου
Όποιος δεν μπορεί να διοικήσει ένα πολιτικό κόμμα, δεν γίνεται να έχει την απαίτηση να διοικήσει και την χώρα.
Νομίζω πως αυτή η πολύ απλή και προφανέστατα λογική πρόταση απαντά σε όλους αυτούς που ζητούν από τον Αλέξη Τσίπρα να τα αλλάξει όλα στον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τον εαυτό του. Τώρα, μετά από τέσσερις σερί ήττες από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Δηλαδή, ο παντοδύναμος στον ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, επί τέσσερα χρόνια στην κυβέρνηση και άλλα τόσα στην αντιπολίτευση, δεν πείραξε τίποτα στο κόμμα του και τώρα καλείται να το φτιάξει καινούργιο. Δεν τα ισχυρίζομαι εγώ αυτά, απλά αναπαράγω το αφήγημα των «μεσσιανιστών» του Τσίπρα.
Το οποίο αφήγημα, εάν το πάρουμε στα σοβαρά, σημαίνει πως ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακατάλληλος για ηγέτης. Πολύ απλά επειδή ο ηγέτης διακρίνεται για την ικανότητά του να διαλέγει συνεργάτες, αλλά και να τους «καθαρίζει» όταν το επιβάλλουν οι συνθήκες. Διακρίνεται για την ικανότητά του να προβλέπει τις μελλοντικές εξελίξεις και να χαράσσει ανάλογη στρατηγική. Σύμφωνα με το «μεσσιανικό» αφήγημα όμως, ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και πολλά χρόνια δεν είχε την απαραίτητη τόλμη να επιβληθεί στους συνεργάτες του, δεν είχε την απαραίτητη διαύγεια να διακρίνει ποιοι υπονομεύουν το κόμμα του και ήταν ανίκανος να πάρει αποφάσεις. Επίσης, μέχρι πριν λίγο καιρό, ήταν πεπεισμένος πως θα γινόταν πάλι πρωθυπουργός, χάραξε την πιο αποτυχημένη εκλογική στρατηγική στην μεταπολίτευση και τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ «έγραψε» 17,8%.
Καταλαβαίνω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των εναπομεινάντων στον ΣΥΡΙΖΑ είναι «ηγετολάγνοι». Εικάζω πως η εισχώρηση πολλών παλαιοπασόκων στο κόμμα παίζει ρόλο σε αυτό. Η ανάγκη τους για υποψία, ή έστω μίμηση ηγέτη (βλέπε Ανδρέα), είναι κομμάτι της πολιτικής τους ταυτότητας. Στην τελική, παντού, σε όλα τα κόμματα, υπάρχουν «ηγετολάγνοι». Ωστόσο, η ειδοποιός διαφορά, είναι πως στον ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος του ο ηγέτης είναι ερωτευμένος με την ηγεσία του.
Διαβάζω και ακούω συνέχεια πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Τσίπρας και πως χωρίς αυτόν δεν θα υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί όμως να μην ισχύει το αντίθετο; Ο ίδιος ο Τσίπρας δεν μπορεί να έχει κάποιον ρόλο χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό τον ρόλο του θα τον υπερασπιστεί όσο και όπως μπορεί. Αρχής γενομένης από την άρνησή του να παραιτηθεί από Πρόεδρος προκειμένου να θέσει τον εαυτό του «στην κρίση των μελών του κόμματος», όπως δήλωσε. Φυσικά, θα επανεκλέγει πανηγυρικά. Ενδεχομένως να θυσιαστούν ένας-δύο υποψήφιοι για να λάβει δημοκρατικές «δάφνες» η διαδικασία. Και μετά πάλι από την αρχή με στόχο ακόμα μια ζαριά στις ευρωεκλογές του 2024. Στο μεταξύ, οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές θα «γραφτούν στο χιόνι». Εάν δεν πέσουν στην Ελλάδα οι επτά πληγές του Φαραώ, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών προφανώς θα είναι το ίδιο και χειρότερο. Αλλά, μην πτοείστε, ο Αλέξης Τσίπρας θα τα φτιάξει και πάλι όλα από την αρχή. Θα τα φτιάχνει στο διηνεκές… Και ποτέ δεν θα φταίει αυτός. Πάντα θα φταίνε οι άλλοι που τον πήραν στον λαιμό τους.
Οι εναπομείναντες στον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουν να τον βλέπουν ως τον Χριστό επί γης. Σαν αυτόν που ήρθε να μας σώσει, αλλά εμείς τον σταυρώσαμε.
Οι υπόλοιποι, που είναι και η συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, θα συνεχίσουν να τον βλέπουν ως αναξιόπιστο και οπορτουνιστή.
Τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ με τον «πεφωτισμένο» Αλέξη Τσίπρα στο τιμόνι μπορεί να μην αγγίξει ποτέ ξανά την εξουσία, αλλά έχει όλες τι προδιαγραφές να μετατραπεί σε θρησκευτική σέκτα. Ο «χαρισματικός» ηγέτης θα προφητεύει το τέλος του κόσμου υπό την πρωθυπουργία του Μητσοτάκη και το «ποίμνιο» θα παραληρεί… Ίσως και να αυτοπυρποληθεί. Αρκεί να το ζητήσει ο θεός του ΣΥΡΙΖΑ.
