Ήταν ένα εννιάχρονο κορίτσι σαν όλα τα άλλα. Ήταν προσκοπίνα, πήγαινε στο σχολείο και λάτρευε τις ποδηλατάδες με το μικρό της αδελφό. Το μόνο που χρειαζόταν για να καταρρεύσει ο κόσμος της μικρής Amber Hagerman και των αγαπημένων της, όμως, ήταν ένα απόγευμα.
Στις 3 Ιανουαρίου 1996, πήγε με το ποδήλατό της στο πάρκινγκ ενός εγκαταλελειμμένου σούπερ μάρκετ. Ένα φορτηγάκι την πλησίασε. Από εκεί, βγήκε ένας μαυροφορεμένος άνδρας που την άρπαξε και την πέταξε βίαια στο πορτ μπαγκάζ. Εκείνη, κατάφερε να φωνάξει μονάχα μία φορά. Προσπάθησε να τον κλωτσήσει, αλλά μάταια.
Όλα αυτά είναι γνωστά από το μοναδικό αυτόπτη μάρτυρα, Jimmie Kevil, ο οποίος σχεδόν αμέσως κάλεσε την αστυνομία. Πάνω από πενήντα ομοσπονδιακοί πράκτορες κι αστυνομικοί βγήκαν στους δρόμους ψάχνοντας τη μικρή Amber, όμως δεν κατάφεραν να τη βρουν ζωντανή.
Πέντε μέρες αργότερα, ένας περαστικός βρήκε το άψυχο σώμα της σ’ ένα ποταμάκι περίπου έξι χιλιόμετρα από τον τόπο απαγωγής το οποίο είχε υπερχειλίσει από τη βροχή. Ο δολοφόνος της τής είχε κόψει, μάλιστα, το λαιμό. Οι Αρχές πίστευαν ότι η βροχή παρέσυρε το σώμα της εκεί, διότι εργάτες και κάτοικοι της περιοχής δεν είχαν δει τίποτα ασυνήθιστο πριν το ξέσπασμα της καταιγίδας.
Οι γονείς της, Donna Whitson και Richard Hagerman, βρίσκονταν σε άρνηση. Δε δέχονταν ότι το παιδί τους δε θα επέστρεφε ποτέ, ότι δε θα την ξαναέβλεπαν να τρέχει, δε θα ξανάκουγαν το γέλιο της. Ο Richard, μάλιστα, δήλωνε σε δημοσιογράφους ότι η κόρη του ήταν ζωντανή και περίμενε να την ξαναδεί.
Μέχρι σήμερα, ο δράστης δεν έχει βρεθεί. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αστυνομικοί ανοίγουν την υπόθεση και ξεκινούν νέες έρευνες. Όμως, μόνο ένας άνθρωπος είδε τι συνέβη. Οι πληροφορίες που έδωσε ήταν ανεπαρκείς και δε φταίει κανείς για αυτό. Αν μιλούσαν περισσότεροι, κανείς δεν ξέρει τι θα είχε γίνει.
Λίγο μετά την κηδεία, μία γυναίκα που λεγόταν Diane Simone κάλεσε τον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό. Είχε μία πανέξυπνη ιδέα. Σκέφτηκε ότι, όπως υπάρχουν τα έκτακτα δελτία ειδήσεων και καιρού, έτσι θα μπορούσαν να υπάρχουν έκτακτα νέα για τα παιδιά που χάνονται. Εφόσον γινόταν για την καταιγίδα, γιατί να μη γίνει για μία πιθανή απαγωγή;
Η ιδέα της ακούστηκε. Δημοσιογράφοι συνεργάστηκαν με αστυνομικά τμήματα και ξεκίνησαν να ενημερώνουν για τέτοιες υποθέσεις. Από το 1996, το AMBER Alert, που πήρε το όνομά του από την Amber Hagerman, ξεκίνησε στις ΗΠΑ κι επεκτάθηκε σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο. Βρέθηκε, μάλιστα, πως οι απαγωγείς συνηθίζουν να απελευθερώνουν τα μικρά παιδιά όταν μαθαίνουν πως κυκλοφορεί alert κι ο κόσμος έχει το νου του.
Η μητέρα της Amber, Donna, έδωσε συνέντευξη το 2016, για τα 20 χρόνια από το θάνατο της κόρης της. «Ένα μέρος μου αναρωτιέται τι θα είχε γίνει αν υπήρχε το AMBER alert όταν την ψάχναμε. Θα βοηθούσε, άραγε, να την ξανακρατούσα στην αγκαλιά μου;», είπε. Την ίδια χρονιά, η Diane Simone που μίλησε σε δημοσιογράφους, ανέφερε ότι ήταν απίθανο να τη βρουν. «Έλεγαν ότι την πήραν κατά τις 4 το απόγευμα, την πέταξαν σ’ ένα φορτηγό που κάπου πήγαινε και κανείς δεν είδε τίποτα. Συγγνώμη, αυτό δεν είναι δυνατόν. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν την είδε κανείς. Την είδαν. Το θέμα είναι ότι κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς κοιτούσε, όταν περνούσε κοντά από εκείνο το όχημα.»
Όταν πρόκειται για εξαφάνιση παιδιού, κάθε λεπτό μετράει. Χρειάζεται να δίνουμε όλη μας την προσοχή, όταν βλέπουμε τέτοιες ειδοποιήσεις. Ίσως είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
