Όσες κι όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο, τα τελευταία χρόνια κλείνουμε τα μάτια για να μη δούμε τα χειρότερα.
Ωστόσο, τα χειρότερα έρχονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα στην επικαιρότητα κι είναι ακόμα χειρότερα από τα προηγούμενα.
Ο αθλητισμός πλήττεται, το γήπεδο μεταλλάσσεται σε ναρκοπέδιο, οι περιβάλλοντες χώροι του εγκυμονούν κινδύνους για κάθε ανυποψίαστο και τα έκτακτα δελτία-κακών-ειδήσεων στα ΜΜΕ μαζί με τον κόμπο στο λαιμό φέρνουν εκείνο το ΟΧΙ ΠΑΛΙ!
Η νέα τραγωδία, πέρα από το πώς συνέβη και το ποιοι έπρεπε να την αποτρέψουν και δεν το έκαναν, αποκαλύπτει απροκάλυπτα πλέον τη βαριά αρρώστια μας.
Η κοινωνία μας νοσεί και εμείς μένουμε στα παυσίπονα. Ο Άλκης χθες, ο Μιχάλης σήμερα, εκατοντάδες προχθές, άλλοι τόσοι αύριο θα έπρεπε να μας έχουν ξυπνήσει από το λήθαργο που συνειδητά πλέον έχουμε περιέλθει. Το μίσος που καλλιεργείται έξω από τα γήπεδα μεταφέρεται σε αυτά κι ενώ όλα θα έπρεπε να αρχίζουν και να τελειώνουν στις τέσσερις γραμμές, ολοένα και εκτείνονται. Τα χίλια πρόσωπα της βίας που θρέφεται από χίλιους παράγοντες, οικογενειακούς, κοινωνικούς, οπαδικούς είναι πια η Λερναία Ύδρα της σύγχρονης εποχής.
Κοντά σε αυτά το σύγχρονο οργανωμένο κράτος εμφανίζεται ανοργάνωτο και οι υψηλά ιστάμενοι, προεκλογικά λαλίστατοι, νυν άλαλοι.
Τα όργανα της τάξης ανεπαρκή για την περιβόητη ασφάλεια που τούτο εδώ το κράτος προβάλλει ως βασικό του πλεονέκτημα.
Ο χώρος του αθλητισμού ουδεμία σχέση έχει με όρους όπως «ευγενής άμιλλα», που θα την ψάχνουμε οσονούπω στα λεξικά ως άγνωστη φράση.
Οι μανάδες θα θρηνούν παιδιά που ξεκίνησαν να στολίζουν το παιδικό δωμάτιο με σημαίες της ομάδας τους και κατέληξαν να τους την βάζουν σε λευκά φέρετρα.
Όλοι εμείς φταίμε.
Φταίμε γιατί επαναστατούμε για την ξαπλώστρα, αλλά όχι για την ανύπαρκτη παιδεία.
Ανεχόμαστε να χτυπούν τον πυροσβέστη που διαδηλώνει και καταπίνουμε τον φασισμό της γραβάτας που βάλαμε στη βουλή.
Ανεχόμαστε να καταδιώκουν το μετανάστη που κατέλαβε ένα κτίριο για να κοιμηθεί τη νύχτα κι όχι τις ορδές των φασιστοχούλιγκαν που διασχίζουν τη χώρα με προορισμό το γήπεδο.
Μάθαμε να ανεχόμαστε, γιατί μια κοινωνία ανοχής είναι ξοφλημένη.
Και σαν χώρα ξοφλήσαμε.
Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει:
«Εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε παρά μόνο εκείνον που δε σέβεται τον άνθρωπο»
Ας ξεκινήσουμε από εκεί.
