Σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη
Μετά την αποθέωση που έλαβε δίκαια στην Επίδαυρο το κοινό της Ηλεία απόλαυσε και αποθέωσε με τη σειρά τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, το βράδυ της Κυριακής, στο θέατρο Φλόκα, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίας Ολυμπίας.
Στο αριστοφανικό αυτό κωμικό του βάπτισμα, ο Μπινιάρης έστησε τη δική του ουτοπία και μίλησε για όσα τον απασχολούν με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που μας είχε συνηθίσει. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του παραμένει η εξουσία, το ερώτημα της κοινωνικής συμβίωσης και της ιδανικής πολιτείας, μόνο που αυτή τη φορά περιέβαλε το σκεπτικό του με ζεστασιά, τρυφερότητα και προπάντων με ποίηση.
Ο Άρης Μπινιάρης με πολύτιμο αρωγό τη δραματουργία της Έλενας Τριανταφυλλοπούλου μπαίνει μέσα στα σωθικά του αριστοφανικού έργου και βγάζει προς τα έξω όλο τον πολιτικό και υπαρξιακό του πυρήνα προσφέροντας μια δυναμική, δημιουργική και σύγχρονη επανερμηνεία ευφυώς συνδυασμένη με το σατιρικό πνεύμα του.
Τα σκηνικά του Πάρη Μέξη θαυμάσια και αρκούντως υπαινικτικά. Συμβολίζουν ένα μικρό δάσος και ταυτόχρονα έναν χώρο μεταμορφωτικής τελετουργίας. Τα κοστούμια του πολύχρωμα και καλαίσθητα «υπακούν» άριστα στην επιμελημένη στη λεπτομέρεια κινησιολογία του Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου, ενώ απόλυτα εναρμονισμένες είναι και οι επιβλητικές μάσκες των θεών. Η μουσική του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη παίζει νευραλγικό ρόλο στην παράσταση, έχει ποικίλες αποχρώσεις και δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα που συνδυάζει το κωμικό με το τραγικό.
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στον ρόλο του Πισθαίτερου και ο Γιώργος Χρυσοστόμου ως Ευελπίδης ένωσαν με μία ξεχωριστή χημεία τις δυνάμεις τους. Σαν πρόγονοι του Πόντζο και του Λάκι περιμένουν έναν φτερωτό Γκοντό και μαζί δραπετεύουν από την τυραννία του κόσμου στο βασίλειο του παραμυθιού συνενώνοντας την πιο τολμηρή φαντασία με την πιο ανάερη ποίηση. Και οι δύο βιώνουν την ουσιαστική τελετουργία της ζωής, αφήνουν πίσω τους κάθε βάρος και προσδοκούν να πορευτούν σε κάτι πιο υψηλό, σε κάτι που έχει τα χαρακτηριστικά του ουρανού και το βάρος μίας νεφέλης.
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σωματοποιεί άριστα τα λόγια του Έποπα/τσαλαπετεινού που μιλά για την ιστορία των πουλιών που σαν σμήνος εισέρχονται στην ορχήστρα (Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Θανάσης Ισιδώρου, Τάσος Κορκός, Σοφία Κουλέρα, Αυγουστίνος Κούμουλος, Μαρία Κυρώζη, Κώστας Phoenix, Κυριάκος Σαλής, Αλεξία Σαπρανίδου, Ειρήνη Τσέλλου) θυμίζοντας χορό ιθαγενών.
Καίριος ο Χρησμολόγος του Στέλιου Ιακωβίδη με μακριά λευκά μούσια εκσφενδονίζει απειλές, θεούς και δαίμονες κρατώντας ένα ραβδί – κεραυνό, απολαυστική η ποιήτρια και κυρία επί των Πολιτιστικών Κωνσταντίνα Τάκαλου πουλάει «υψηλή διανόηση» και καλές κριτικές. Ο Ερρίκος Μηλιάρης ως Μέτωνας φαντασιώνεται να κόβει οικόπεδα και να απογειώνει την τουριστική ανάπτυξη, ενώ ο Επίτροπος του Μάριου Παναγιώτου με το μότο «Υγεία- Σωτηρία» φέρνει στο μυαλό μας μπόλικο διεφθαρμένο σήμερα. Θα σταθώ στον εξαιρετικό κόλακα/Συκοφάντη του Θανάση Ισιδώρου στο πρόσωπο του οποίου αντικατοπτρίζονται οι απανταχού δικηγόροι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, όσοι δηλαδή μας κυβερνούν σήμερα.
Τι και αν οι απεσταλμένοι των θεών του Ολύμπου (η Ίριδα, ο Προμηθέας και ο Ποσειδώνας) διαμαρτύρονται θορυβημένοι για την αμφισβήτηση της θεϊκής κυριαρχίας, καθώς η νέα πόλη εμποδίζει τους καπνούς από τις θυσίες να φτάσουν στον ουρανό. Οι Θεοί ήταν και παραμένουν απόμακροι και αδιάφοροι. Το μόνο που μένει είναι να γεννηθούμε ξανά μέσα από το συλλογικό τραγούδισμα, να βρούμε όλοι μαζί τον βηματισμό μας.
«Αλήθεια, ξέρεις πώς είναι να ζεις με τα πουλιά;» αναρωτιούνται και ταυτόχρονα μας απευθύνουν το ερώτημα στην τελευταία συγκλονιστική σκηνή του έργου ο Πισθαίτερος και ο Ευελπίδης. «Αέρας, ανάσα»… απαντά και ταυτόχρονα μονολογεί ο Γιώργος Χρυσοστόμου.
