«Σκέτη προδοσία…»
Τραυματίστηκε πολύ σοβαρά από ρουκέτα στο χέρι και στο πόδι , ενώ τους έλεγαν ότι πάνε για άσκηση…
Συγκλονιστικές στιγμές από τον πόλεμο της Κύπρου στις 20-22 Ιουλίου 1974, όπου τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στο χέρι και στο πόδι του, φέρνει στη μνήμη του ο κ. Γιώργος Σολωμός από το Τραγανό.
Ο κ. Σολωμός μιλώντας στην «ΠΡΩΤΗ», κάνει λόγο για «σκέτη προδοσία…», αφήνοντας αιχμές για τα τότε πολιτικά παιχνίδια στη χώρα μας, που είχαν σαν αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους, να τραυματιστούν ή να αγνοούνται, πολλοί νέοι άνθρωποι από την Ελλάδα.
Η διήγησή του για τα τότε δραματικά γεγονότα, που σημάδεψαν τη νεώτερη ιστορία της Ελλάδας, συγκλονίζει:
«Εμείς δεν γνωρίζαμε τίποτα και στο καράβι το μάθαμε ότι θα γίνει πόλεμος. Φύγαμε από το Λουτράκι , ενώ υπηρετούσαμε στην ΕΛΔΥΚ στη Νιγρίτα Σερρών. Πήγαμε 700 άτομα στο καράβι σαν τα τσουβάλια με τις πατάτες. Εμείς πήγαμε να αντικαταστήσουμε την άλλη σειρά της ΕΛΔΥΚ, αλλά δυστυχώς ούτε εκείνη έφυγε και έμεινε εκεί. Μετά από δύο ημέρες έγινε ο πόλεμος. Δεν προλάβαμε να μάθουμε ούτε το στρατόπεδο. Ψυλλιαστήκαμε όμως ότι κάτι δεν πάει καλά, γιατί κάποιοι παλιοί που ήταν εκεί μας είπαν να βγάλουμε τα όπλα για να κάνουμε βολή. Συγνώμη τους είπαμε, εμείς είμαστε 14 μήνες στο στρατόπεδο τι κάναμε, δεν κάναμε βολή; Τότε αγρίεψε ένα από τα παιδιά και μας είπαν ότι θα γίνει πραξικόπημα του Μακάριου. Καθαρή προδοσία. Ήταν να πάρουν οι Τούρκοι αυτό που ήθελαν. Με τον Ιωαννίδη και τους άλλους, ήταν στημένη η δουλειά».
Οι τραγικές στιγμές
Στη μνήμη του εξάλλου ο κ. Σολωμός φέρνει και τις τραγικές στιγμές του πολύ σοβαρού τραυματισμού του, όπως και άλλων συμπολεμιστών του:
«Πήγαμε στο στρατόπεδο και την άλλη ημέρα μας βομβαρδίζανε, με αεροπλάνα, όλμους, οβίδες κλπ. Αυτό έγινε στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στη Λευκωσία στις 22 Ιούλη 1974, το απόγευμα. Εγώ έχασα το χέρι μου εκεί από ρουκέτα που ρίχτηκε από αεροπλάνο και από τότε έχω ένα πρόβλημα και με το αυτί μου, αλλά και το δεξί πόδι μου. Μετά με πήραν το βράδυ μαζί με τρεις άλλους και μας πήγαν στο Νοσοκομείο στη Λευκωσία. Έκατσα 13 ημέρες και εν συνεχεία μαζί με τα παιδιά που είχαν κομμένα χέρια πόδια κλπ. μας βάλανε σε ένα ειδικό αεροπλάνο και μας έφεραν στην Αθήνα».
Αναφορικά με τα αίτια και τις συνθήκες του πολέμου στην Κύπρο, ο ήρωας που η ζωή του άλλαξε ριζικά τότε, είναι ξεκάθαρος:
«Πήγαμε εθελοντές, εγώ τη λέω σκέτη προδοσία. Ήταν φως φανάρι ότι θα γίνει πόλεμος, ενώ μας έλεγαν εκεί ότι θα γίνει άσκηση. Μετά ήλθαν τα αεροπλάνα από την Αθήνα και τα γύρισαν πίσω. Μας είπαν να γυρίσουμε πίσω και εμείς, αλλά δεν τα κάναμε αυτό. Εάν έμεναν τα αεροπλάνα δεν θα είχαμε πρόβλημα. Πληρώσαμε την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα. Όταν γύρισα στο Νοσοκομείο ο Γκιζίκης μας κοιτούσε λες και είμαστε πρόβατα. Μόνο ο αρχιεπίσκοπος ο Σεραφείμ έλεγε ότι είμαστε ήρωες…».
