Το 1ο Βραβείο Πανελλαδικώς μεταξύ των διαγωνιζομένων της Α΄ Λυκείου κέρδισε η μαθήτρια του ΓΕΛ Καράτουλα Νικολία- Πιπίνα Πετροπούλου για τη συμμετοχή της στο διαγωνισμό δημιουργικής γραφής των Εκδόσεων ΔΙΟΠΤΡΑ Α.Ε.Ο διαγωνισμός είχε τίτλο <<Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΣΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ >> και αφορούσε στους μαθητές Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Ο διαγωνισμός εντάσσεται στο πλαίσιο των δράσεων και προγραμμάτων φιλαναγνωσίας του Αναλυτικού Προγράμματος Σπουδών του ΥΠΑΙΘΑ , εμπνέεται από το οικουμενικό έργο του σπουδαίου Κρητικού λογοτέχνη Νίκου Καζαντζάκη και αποσκοπεί να αναδείξει το έργο του στους μαθητές του 21ου αιώνα συμβάλλοντας ταυτόχρονα στον εμπλουτισμό των διδακτικών στόχων καθώς τα έργα του διαγωνισμού συνάδουν με την διδακτέα ύλη ανάλογα με τη σχολική βαθμίδα και τάξη. Συγχρόνως ο διαγωνισμός προάγει την ατομική, συνεργατική, βιωματική,διερευνητική προσέγγιση της γνώσης καθώς και την ανάπτυξη των λογοτεχνικών δεξιοτήτων και την έκφραση των μαθητών.
Οι μαθητές της Α΄ Λυκείου κλήθηκαν να διαβάσουν το έργο του Ν. Καζαντζάκη « Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ» και στη συνέχεια να εμπνευστούν και να δημιουργήσουν ένα δικό τους πρωτότυπο κείμενο.
Η Πετροπούλου Νικολία –Πιπίνα συμμετείχε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Γαρδένια» και ο τίτλος του διηγήματός της είναι <<Δεκαοκτώ χρόνια νεκρή >>
Το σχολείο μας και ο Διευθυντής κ.Ταυλόπουλος Αριστείδης απευθύνει θερμά συγχαρητήρια στην μαθήτρια καθώς και στην υπεύθυνη εκπαιδευτικό,την φιλόλογο κ.Κοτσώνη Χαραλαμπία που συνόδευσε τη μαθήτρια σ΄αυτό το λογοτεχνικό ταξίδι και τις ευχαριστεί που ανέδειξαν σε πανελλαδικό επίπεδο το μικρό επαρχιακό μας σχολείο.
Σας παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το διήγημα.
«Γεννημένη κάποια χρονιά που πια δεν με νοιάζει, είμαι η Μαργαρίτα, αιώνια τριαντάρα και αιώνια χαμογελώντας σαν μεθυσμένη. Κάποτε γεννήθηκα, κάποτε πέθανα, η γη συνεχίζει να γυρίζει. Είμαι η Μαργαρίτα, είμαι η χολεριασμένη που ζούσε σε σπηλιά σαν αγρίμι. Από κοριτσάκι έγινα γυναίκα με την έκρηξη εκείνης την πρώτης βόμβας. Δεν έζησα έρωτα. Δεν έζησα νιάτα. Δεν έζησα αξιοπρεπώς, έτσι όπως μου άρμοζε. Γεννήθηκα να ζήσω μεγαλοπρεπώς και με πάθος για το αύριο, αλλά σάπισα σαν τα τριαντάφυλλα τον χειμώνα. Ήμουν η Μαργαρίτα. Σάπισε το σώμα μου πια. Έμειναν μόνο τα κόκκαλα και η μνήμη μου. Θα χαθούν και αυτά, μαζί με τα όνειρα και τις ελπίδες μου. Δεν με νοιάζει που δεν είδα το καινούριο χωριό. Τριάντα πέντε ενήλικες, βασανισμένοι από την δίψα, την πείνα και το ίδιο τους το κατεστραμμένο μυαλό από τον αναθεματισμένο θάνατο και την υπόγεια ζωή. Το σώμα τους τους εγκατέλειψε πολύ νωρίτερα από ότι έπρεπε. Με το ζόρι άναβαν φωτιά. Πώς θα έχτιζαν ολόκληρο χωριό; Με τι δύναμη; Με ποια χέρια; Όλα ήταν μια λανθασμένη ελπίδα. Δεν θέλω τίποτε άλλο από το παρελθόν, παρά την ευκαιρία να συναντήσω τον εαυτό μου το Μεγάλο Σάββατο και να τον πνίξω με το ίδιο του το μαξιλάρι το μεσημέρι που κοιμόταν, για να μείνω πάντα αθώα και ευχαριστημένη με όσα λίγα είχα έζησα. Υπάρχει άραγε θεός να με ακούσει; Άνθρωπος να καταλάβει την θλίψη μου; Καλύτερα όχι. Άνθρωποι βομβάρδισαν το καημένο πολυαγαπημένο μου χωριό, άνθρωποι πήραν την απόφαση να γίνει πόλεμος, άνθρωποι παραλίγο να με κυνηγήσουν με τσουγκράνες και πυρσούς λες και είμαι βρικόλακας. Καλά πέθανα στα τριάντα. Κάτι έζησα, παρόλο που θυμάμαι μόνο τα εφτά χρόνια, όχι από τις κακουχίες αλλά από την βιολογία. Και μετά από κοντά δεκαοκτώ χρόνια, βρήκα σωτηρία. Ξέρεις άραγε μοίρα, τι θα έκανα σε αυτά τα δεκαοκτώ χρόνια που μου στέρησες; Ξέρεις τι αριστουργήματα; Τότε ποτέ δεν θα πέθαινα. Θα έμενα αθάνατη στις μνήμες των απογόνων μου και των δικών τους απογόνων!».
