«Ο Κινηματογράφος είναι ένα
εργαλείο ποίησης και στοχασμού»
Ως ένα εργαλείο ποίησης και στοχασμού χαρακτήρισε τον Κινηματογράφο σε μια αποκαλυπτική και άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στην «ΠΡΩΤΗ» ο καταξιωμένος Σκηνοθέτης Στέλιος Χαραλαμπόπουλος – Δημιουργός της ιστορικής ταινίας «Άνεμος Ελευθερίας» που προβλήθηκε σε ειδική εκδήλωση από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Αγίου Γεωργίου Πύργου όπου και τιμήθηκε ο εν λόγω δημιουργός.
Ο Στέλιος Χαραλαμπαπόπουλος αναφέρθηκε για την πορεία του στον κινηματογράφο, τις ταινίες του με τελευταία τον «Άνεμο Ελευθερίας» αφιερωμένη στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 αλλά και στο μέλλον του Ελληνικού Κινηματογράφου που όπως τόνισε αντιμετωπίζει προβλήματα και οι δημιουργοί δεν μπορούν να κάνουν τις ταινίες που επιθυμούν. Επίσης τόνισε ότι δεν γνωρίζει ποιο θα είναι το μέλλον του Κινηματογράφου αφού οι νέες τεχνολογίες δημιουργούν νέα δεδομένα.
*«Ο Κινηματογράφος είναι
η επιδραστικότερη των τεχνών»
«Δεν ξέρω όμως με τις νέες τεχνολογίες
ποιο θα είναι το μέλλον του κινηματογράφου
όπως τον είχαμε γνωρίσει εμείς οι παλαιότεροι
σαν μια συλλογική μέθεξη»
*Ο Κινηματογράφος είναι μια τέχνη που έγινε
κατεξοχήν λαϊκή, δηλαδή έβαλε τον κόσμο
στις αίθουσες όλου του κόσμου»
Ερ. «Πείτε μου λίγα λόγια για εσάς. Πως σας μπήκε το μικρόβιο για τον κινηματογράφο;»
Απ. «Γεννήθηκα στην Αθήνα και τον κινηματογράφο τον είχα μέσα στην καρδιά μου από μαθητής Γυμνασίου. Από την Πέμπτη Γυμνασίου με μια κάμερα σούπερ 8 γιατί τότε δεν υπήρχαν ούτε βίντεο, ούτε ψηφιακά μέσα μαζί με τους συμμαθητές μου γύριζα πολύ μικρές ταινιούλες με σενάρια που έγραφα εγώ. Αφού τέλειωσα τις Γυμνασιακές σπουδές και πέρασα στο Οικονομικό της ΑΣΟΕ, ταυτόχρονα πήγαινα και στη σχολή Σταυράκου. Λίγο πιο κάτω ήταν η Αλκυονίδα και λίγο πιο κάτω το Στούντιο, οι δυο βασικοί κινηματογράφοι στα χρόνια της Χούντας που έφερναν ταινίες τέχνης στην Ελλάδα. Έτσι μέσα σε ένα τετράγωνο ουσιαστικά ήταν μαζεμένα όλα τα ενδιαφέροντά μου είτε στον επιστημονικό τομέα, είτε στο χώρο της τέχνης. Πάντα δηλαδή στα ενδιαφέροντά μου ήταν και η οικονομία και η ιστορία».
Ερ. «Μιλήστε μας για το έργο σας στο Κινηματογράφο»
Απ. «Με τα χρόνια κατάφερα και έφτιαξα μια εταιρία παραγωγής τον «ΠΕΡΙΠΛΟΥ» το 1988, και που είναι στην ουσία μιας από τις αρχαιότερες εταιρίες που έφτιαξα μαζί με δυο άλλους φίλους. Ο ένας ανέλαβε τον τομέα παραγωγής, ο άλλος ήταν Διευθυντής Φωτογραφίας και εγώ Σκηνοθέτης. Μέσα από αυτή την εταιρία ήθελα να κάνω τις δικές μου δουλειές και να έχω και τον έλεγχο της παραγωγής εγώ, έτσι ώστε να έχουμε μια σχετική αυτονομία.
Βέβαια αυτό στις Ελληνικές συνθήκες είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί από την μια θες να κάνεις τα πάντα για το όνειρό σου, από την άλλη η οικονομική πραγματικότητα σε πιέζει γιατί πρέπει να προσαρμοστείς.
Έχουμε ως εταιρεία 36 χρόνια ζωής, και έχουμε κάνει πάρα πολλά πράγματα σε σειρές ντοκιμαντέρ, για ιστορία, οικολογία, κ.α.
Μια μεγάλη χαρακτηριστική δουλειά που κάναμε σχετικά πρόσφατα το 2004, 2005 και 2006 ήταν η ιστορία των χρόνων μου, όπου μεγάλοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών από το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα μιλούσαν οι ίδιοι για το έργο τους.
Για παράδειγμα ο Μίκης Θεοδωράκης μιλούσε για το 1964 – την χρονιά δηλαδή που έβγαλε το «Άξιον Εστί». Ο ίδιος μίλαγε πως το συνέθεσε, τέσσερα, πέντε χρόνια πριν, όταν τον βρήκε ο Ελύτης. Το 1964 ωριμάζουν οι συνθήκες για να το βγάλει όπου είχε γίνει και η δολοφονία του Λαμπράκη. Ο ίδιος αναλαμβάνει Γραμματέας της Ελληνικής Νεολαίας Ελλάδας και θα είναι και η χρονιά που θα βγει Βουλευτής Πειραιά στη θέση του Λαμπράκη.
Επίσης ο Μιχάλης Κακογιάννης το 1955 που γυρίζει την Στέλλα. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης το 1957 με την αυλή των θαυμάτων που θεωρείται το εναρκτήριο έργο του Ελληνικού Θεάτρου και συνεχίζουμε με τον Θανάση τον Βαλτινό που δημοσιεύει την «Κάθοδο των Εννιά» κ.α., ο Σαββόπουλος το 1973 που κάνει τις περίφημες συναυλίες στο Κύταρρο με το βρώμικο ψωμί και ξεσπάει στη συνέχεια το Πολυτεχνείο, ο Σταμάτης ο Φασουλής με το Ελεύθερο Θέατρο, ο Γιώργος Αρβανίτης ο οπερατέρ, κ.α.
Επιλέγουμε δηλαδή μια κορυφαία στιγμή και μιλάει ο ίδιος ο δημιουργός σε ποιες συνθήκες δημιούργησε το έργο του, τι τον ενέπνευσε, τι συνέβαινε στη χώρα του και ήταν πλαισιωμένο με ντοκουμέντα οπτικοακουστικά και φωτογραφικά.
Αυτό το υλικό έχει ψηφιοποιηθεί από την ΕΡΤ γιατί πρόκειται για έναν πολιτισμικό πλούτο.
Επίσης έχω κάνει οικολογικές σειρές όπως το είναι η πατρίδα μας, έχω ασχοληθεί με το θέμα των δασών και αυτά έγιναν το 1996 πριν ακόμα σκάσει η κλιματική αλλαγή όπου από τότε κορυφαίοι επιστήμονες του είδους έθεταν τα προβλήματα.
Μια άλλη σπουδαία σειρά ήταν τα Βαλκάνια – ηφαίστειο πολιτισμών – μια ιστορική σειρά με σπουδαίους συνεργάτες όπως ο Σπύρος ο Αζραχάς, ο Φίλιππος Ηλιού και ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος – ο μόνος εν ζωή αλλά συνεργαστήκαμε και με ξένους επιστήμονες όπως ο Νικολάι Τοντόροφ, με τον Στογιάνοβιτς, κ.α. και το θέμα της σειράς ήταν η περίοδος της Οθωμανικής κυριαρχίας στα Βαλκάνια μέχρι και την αυγή του εικοστού αιώνα όπου έχουν διαμορφωθεί τα νέα Ευρωπαϊκά κράτη. Μελετούσαμε τις δομές τις κοινωνίας, των ιδεών, κ.α.
Ταυτόχρονα έχω κάνει και μεγάλου μήκους ταινίες είτε ντοκιμαντέρ, είτε μυθοπλασίας, είτε και μεικτός είδος όπως ο Άδης, τα δάκρυα του βουνού, η υπογραφή, ο μαραθώνιος μιας ημιτελούς άνοιξης Γρηγόρης Λαμπράκης, όπου συνεργάστηκα και με το μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Αγίου Γεωργίου Γεράσιμο Βάκρο, την Κοντινή Πατρίδα μου – ένα θέμα ανθρωπολογικό, κοινωνικό, ιστορικό με αφορμή την περιπέτεια της οικογένειάς μου που ξεκινά από ένα ορεινό χωριό της Γορτυνίας με την εσωτερική μετανάστευση.
Επίσης μια άλλη σημαντική ταινία είναι η νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη που είναι ένας συνδυασμός μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ».
*«Το σενάριο στον Ανεμο Ελευθερίας
συνδυάζει φαντασία και πραγματικότητα»
Ερ. Πως προέκυψε η ταινία Ανεμος Ελευθερίας;
Απ. «Η χαρά ενός σκηνοθέτη είναι να παίζονται οι ταινίες του και να μην καταναλώνονται κατά μόνας δηλαδή να τις βλέπει μόνο στο laptop ή την τηλεόραση του σπιτιού του, οπότε ήταν μεγάλη χαρά για μένα να προσκληθώ από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Αγίου Γεωργίου για να δω την ταινία μαζί με τους φίλους μου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω και μέσα από την συνέντευξη αυτή τον Δήμαρχο Πύργου, τον Αντιδήμαρχο κ. Βασίλη Παναγόπουλο, τον φίλο μου τον Γεράσιμο Βάκρο με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί κατά το παρελθόν και τον πρόεδρο του Συλλόγου Παναγιώτη Ηλιόπουλο.
Ο Άνεμος Ελευθερίας προέκυψε γύρω στο 2018 με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Με φώναξαν οι παραγωγοί που είχαμε συνεργαστεί από την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία τον Άδη, ο Κώστας ο Λαμπρόπουλος και ο Γιώργος Κυριάκος και είπαμε να το κάνουμε. Πρότεινα η ταινία να συνδυάζει την μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ, και κυρίως με ενδιέφερε να έχουμε και την σημερινή ματιά πάνω στο 1821 αλλά επειδή κάθε κοινωνία και κάθε εποχή στοχάζεται διαφορετικά το παρελθόν, ήθελα επίσης να έχω ένα άλλο στοχασμό και προβληματισμό στη ρητορεία παλαιότερων χρόνων όταν ακόμα δεν είχαν λειτουργήσει αν θέλεις οι αποδομητικοί μηχανισμοί της ιστορίας – η απομάγευση της ιστορίας και έτσι λοιπόν η ταινία ξεκινά γύρω στις αρχές του 1905 όπου ένας χρωμολιθογράφος αποφασίζει να εκδόσει ένα λαϊκό μυθιστόρημα για το 1821.
Η ταινία παρακολουθεί τη δράση του Ιωάννη Φίλωνα, ενός εμπόρου, ανώτερου στελέχους της Φιλικής Εταιρείας -επινοημένο πρόσωπο- στην προεπαναστατική Πελοπόννησο και στις περιοχές διασποράς του Ελληνισμού. Μάνη, Μεσσηνία, Τεργέστη, Βιέννη, Ιάσιο, Κωνσταντινούπολη σταθμοί/οδόσημα στο ταξίδι ενός εμπόρου αλλά κυρίως σιωπηλοί μάρτυρες της συνωμοτικής δραστηριότητας ενός φλογερού επαναστάτη. Μέσα από την ιστορία του Φίλωνα παρουσιάζονται πληροφορίες για την κοινωνία των αρχών του 19ου αιώνα, για την οικονομία, την καθημερινή ζωή, τις κοινωνικές συγκρούσεις αλλά και τη διαπάλη των ιδεών· όλα προϊόν σχετικής ενδελεχούς ιστορικής έρευνας.
Το σενάριο συνδυάζει φαντασία και πραγματικότητα. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Χριστόφορου Περραιβού -συνοδοιπόρος και μέντορας του Φίλωνα- που αποδεδειγμένα συνέβαλλε στη συμφιλίωση των οικογενειών της Μάνης και του οποίου ο επαναστατικός βίος απλώνεται σ’ ένα διάστημα τριάντα χρόνων, από τη σύλληψή του στην Τεργέστη με τον Ρήγα, το 1798 μέχρι και τη συμμετοχή του στην τελευταία μάχη του αγώνα στην Πέτρα με τον Δημήτριο Υψηλάντη, το 1829.
Η ιστορία που γράφει ο Φρίξος λοιπόν ο χρωμολιθογράφος που είναι ένα επινοημένο πρόσωπο - έχει ένα ηρωοποιητικό – ρομαντικό χαρακτήρα που γνωρίζουμε ότι και οι ιστορικοί της εποχής τον είχαν. Επίσης δεν έχει καταρρεύσει ακόμα η Μεγάλη Ιδέα – ίσα ίσα είμαστε στα 1905 – στο μέσον του Μακεδονικού Αγώνα, και λίγα χρόνια μετά με τους Βαλκανικούς πολέμους θα έρθει και εν μέρει η ολοκλήρωση αυτής της ημιτελούς Επανάστασης του 1821 γιατί απελευθερώθηκε ένα μικρό κομμάτι του χώρου όπου ζούσαν Έλληνες ενώ ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων ζούσε ακόμα υπόδουλο. Έτσι λοιπόν αυτό το λαϊκό ανάγνωσμα διακατέχεται από αυτό το πνεύμα. Και υπάρχει και ένας τρίτος χρόνος το σήμερα όπου μια ιστορικός τέχνης και ερευνήτρια ανακαλύπτει τα κατάλοιπα αυτού του μυθιστορήματος σε ένα τυπογραφείο που μαθαίνουμε εντέλει ότι δεν εκδόθηκε αλλά βρίσκει κάποιες χρωμολιθογραφίες και σπαράγματα από το κείμενο και αποφασίζει να στήσει μια έκθεση για αυτό τον καλλιτέχνη. Για να τεκμηριώσει όμως αυτή την έκθεση έρχεται σε επαφή με κάποιους ιστορικούς για να καταλάβει τι από αυτά που λέει το κείμενο και τι από τα πρόσωπα που αναπαρίστανται στις χρωμολιθογραφίες είναι πραγματικά και τι φανταστικά.
Με αυτή την αφορμή μπαίνουν τέσσερις πολύ σημαντικοί ιστορικοί για την περίοδο με μικρές στοχευμένες τετράλεπτες παρεμβάσεις.
Είναι ο Βασίλης ο Παναγιωτόπουλος, που ήταν Διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και έχει ασχοληθεί με την εν λόγω ιστορική περίοδο, η Όλγα Κατσιαρδή – Herrin Ομότιμη Καθηγήτρια που έχει μελετήσει την σχέση με τον Παροικιακό Ελληνισμό, ο Θανάσης Χρήστου που έχει μελετήσει τα Τοπικά της Νότιας Πελοποννήσου και της Μεσσηνίας αφού η ταινία εστιάζει σε εκείνη την περιοχή και ολοκληρώνεται με την απελευθέρωση της Καλαμάτας, και τελευταίος ο Βαγγέλης ο Καραμανωλάκης που έγινε πρόσφατα και Τακτικός Καθηγητής που μελετά κάποια επίδικα ζητήματα με τις ιστορίες που μας απασχολούν όπως π.χ. γιατί θεσμοθετήθηκε να εορτάζεται η 25η Μαρτίου και η Αγία Λαύρα;
Ερ. «Που έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας;
Απ. «Πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, είχαμε τρία σχεδόν χρόνια έρευνας – έγινε πολύ σημαντική δουλειά με πάρα πολλούς επιστήμονες, όχι μόνο αυτούς που συμμετείχαν στη ταινία. Επίσης έγινε έρευνα για το πώς ζούσαν, πως έτρωγαν οι άνθρωποι την εποχή εκείνη, τα ρούχα τους, κ.α. Έπρεπε με λίγα λόγια να εξετάσουμε την κάθε λεπτομέρεια της εποχής εκείνης.
Η ταινία δε έγινε μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες αφού συνέπεσε με την περίοδο του Κωρονοϊού. Τα γυρίσματα δηλαδή τα κάναμε χειμώνα του 2020 και αρχές του 2021 σε Μεσσηνία, Λακωνία και Αρκαδία.
Είχαμε ανάγκες και σε σκηνές πλήθους και έπρεπε να έρχονται άνθρωποι από τις γύρω περιοχές. Μεγάλη δυσκολία αφού κάθε μέρα κάναμε 150 με 200 τεστ για να ξεκινήσουμε τα γυρίσματα.
Χρωστάμε πολλά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους μπροστά και πίσω από τις κάμερες που βοήθησαν μέσα σε συνθήκες Κορωνοϊού για να υλοποιηθεί η ταινία».
*«Θα πρέπει να γνωρίζουμε
την ιστορία μας και να διδασκόμαστε
από τα λάθη της»
Ερ. «Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Απ. «Μόλις έχω ολοκληρώσει ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ για τον Νίκο Πλουμπίδη, μια μεγάλη και τραγική φυσιογνωμία της Ελληνικής ιστορίας. Ο τίτλος της είναι «Ο κόκκινος δάσκαλος – ελεγεία για τον Νίκο Πλουμπίδη». Θα πρέπει να γνωρίζουμε την ιστορία και να διδασκόμαστε από τα λάθη της γιατί ειδικά στην περίπτωση του Πλουμπίδη ήταν μια μαύρη σελίδα στην ιστορία μας, και ειδικά της Αριστεράς που δείχνει ακόμα ένα ανοιχτό τραύμα.
Υπάρχει ακόμα στα σκαριά και μια ταινία μυθοπλασίας. Είμαστε παραγωγικοί απλά το είδος κινηματογράφου στην Ελλάδα που κάνω εγώ είναι πολύ δύσκολο».
Ερ. «Υπάρχει ανταπόκριση από την τηλεόραση για τις ταινίες σας»;
«Υπάρχει αλλά μόνο από την κρατική τηλεόραση. Υπάρχει και ένας νόμος από την Πολιτεία του 1,5%. Δηλαδή το 1,5% των ακαθαρίστων εσόδων των καναλιών να πηγαίνουν για κινηματογραφικές ταινίες, το οποίο κανένα ιδιωτικό κανάλι δεν δίνει αυτά τα έσοδα, παρά μόνο η ΕΡΤ. Από αυτά η ΕΡΤ χρηματοδοτεί τον Ελληνικό Κινηματογράφο αλλά είναι μόνη. Δηλαδή το ποσό είναι λίγο. Αν δίνανε και τα άλλα κανάλια , θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα πράγματα. Επίσης υπάρχει το Κέντρο Κινηματογράφου που είναι υποχρηματοδοτούμενο συνέχεια. Ο Ετήσιος προϋπολογισμός του που είναι περίπου στα δυο εκατομμύρια ευρώ είναι μια χαμηλού προϋπολογισμού Ευρωπαϊκή ταινία. Και αυτό είναι για το σύνολο».
Ερ. «Γιατί υπάρχει αυτή η άρνηση από τα ιδιωτικά κανάλια στο να πραγματοποιηθούν τέτοιες παραγωγές και μπορεί ένας δημιουργός να πορευθεί με αυτό τον τρόπο;
Απ. «Τα κανάλια θέλουν ένα προϊόν που θα παίζεται στη τηλεόραση, να έχει μεγάλη διάρκεια, να δημιουργεί τον εθισμό στον θεατή, να είναι 30, 40, 50 επεισόδια, άρα αυτό το πράγμα γεμίζει το πρόγραμμά τους.
Επίσης τους φέρνει έσοδα από διαφημίσεις. Επίσης όταν γράφουμε μια ιστορία είτε στον κινηματογράφο είτε στο θέατρο έχει όρια. Δεν το ξεχειλώνεις. Άρα δεν είναι ποιοτικό.
Είμαστε μια χώρα της Περιφέρειας, ο κινηματογράφος είναι πάρα πολύ ακριβή τέχνη, πρέπει να επενδυθούν εκατομμύρια. Μιλάμε ότι μια Αμερικανική παραγωγή είναι ο προϋπολογισμός του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου για τα επόμενα 40 χρόνια.
Τι να χρηματοδοτήσει το Κέντρο Κινηματογράφου με έναν τόσο περιορισμένο προϋπολογισμό; Όταν μια ταινία παιχτεί στους κινηματογράφους, στον παραγωγό φτάνει περίπου 1,5 ευρώ. Δηλαδή τα μισά από το εισιτήριο 7, με 8 ευρώ πάνε στον αιθουσάρχη, τα υπόλοιπα είναι στο γραφείο διανομής, σε φόρους. Άρα καταλαβαίνετε για μια μικρή αγορά όπως η Ελλάδα, μια ταινία που θα θεωρηθεί φοβερή επιτυχία, να κάνει δηλαδή 100.000 εισιτήρια, θα φέρει στον δημιουργό 150.000 που το λιγότερο που θα του έχει στοιχίσει για να την κάνει θα είναι το τριπλάσιο ποσό. Δεν είναι εύκολο να κάνεις μια ταινία όπως την θέλεις εσύ ή ένα σήριαλ με τους όρους που θέτουν τα κανάλια».
*Σήμερα βλέπουμε παντού
ότι γίνεται μια μάχη
ενάντια στη μνήμη
Ερ. «Το μήνυμά σας για τον κινηματογράφο ποιο θα ήταν;»
Απ. «Ο Κινηματογράφος ενσωματώνει το θέατρο, την λογοτεχνία, τη μουσική, την αφήγηση, τα εικαστικά. Είναι μια τέχνη που έγινε κατεξοχήν λαϊκή τέχνη, δηλαδή έβαλε τον κόσμο στις αίθουσες όλου του κόσμου. Επικοινώνησε την κουλτούρα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να μοιραζόμαστε μαζί με άλλους ανθρώπους μια ταινία μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα γιατί λειτουργούμε σαν ένα ενιαίο συλλογικό υποκείμενο. Είναι κάτι που αφορά μια συλλογική λειτουργία.
Δεν ξέρω όμως με τις νέες τεχνολογίες ποιο θα είναι το μέλλον του κινηματογράφου όπως τον είχαμε γνωρίσει εμείς οι παλαιότεροι σαν μια συλλογική μέθεξη. Από την άλλη πλευρά είναι η επιδραστικότερη των τεχνών. Έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό γιατί σήμερα βλέπουμε παντού ότι γίνεται μια μάχη ενάντια στη μνήμη.
Ο κινηματογράφος βοήθησε κατά κάποιο τρόπο μέσα από τις παλινωδίες του να αποκτήσουμε μια ταυτότητα και να κατανοήσουμε μια ταυτότητα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη λόγω της εμβέλειάς του.
Ερ. «Με μια λέξη πως θα χαρακτηρίζατε τον Κινηματογράφο;»
Απ. «Ο Κινηματογράφος είναι ένα εργαλείο ποίησης και στοχασμού».
Σας ευχαριστώ πολύ για αυτήν μας την συνέντευξη.
Σας ευχαριστώ και εγώ και εύχομαι κάθε επιτυχία στο έργο σας.
Ως ένα εργαλείο ποίησης και στοχασμού χαρακτήρισε τον Κινηματογράφο ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Στέλιος Χαραλαμπόπουλος στην ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στη «ΠΡΩΤΗ».
O Στέλιος Χαραλαμπόπουλος με τον Ιστορικό – Συγγραφέα και Αρχισυντάκτη του ενημερωτικού – ιστορικού πόρταλ skalistiri.news Θεόδωρο Λάμπρο όπου ο τελευταίος του έδωσε αντίτυπα των ιστορικών του βιβλίων.
«Ο Άνεμος Ελευθερίας» γυρίστηκε με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και είναι μια ταινία η οποία συνδυάζει φαντασία και πραγματικότητα.
O Στέλιος Χαραλαμπόπουλος με τον διευθυντή φωτογραφίας Δημήτρη Κορδέλα κατά την διάρκεια των γυρισμάτων «Τα δάκρυα του βουνού».
