Αναρωτηθήκατε ποτέ, τι γίνεται με εκείνες τις ψυχές πού βρίσκονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα στα φανάρια και ζητιανεύουν για ένα κέρμα ή οτιδήποτε μπορεί ναι έχει εκάστοτε οδηγός εντός του αυτοκινήτου του;
Αναρωτηθήκαμε ποτέ, τι γίνεται με εκείνα τα παιδιά των… «δρόμων» όταν το βράδυ πέφτει και χρειάζεται να γυρίσουν στον καταυλισμό στον οποίο διαμένουν;
Αναρωτηθήκαμε ποτέ, τι είδους γονείς είναι εκείνοι οι οποίοι ωθούν τα παιδιά του στην επαιτεία και κάποιες φορές ακόμα και στην πορνεία χωρίς να τους νοιάζει τι θα γίνουν;
Τέσσερα από τα παιδιά των φαναριών, και μάλιστα των φαναριών στον κόμβο της Φιλοθέης στο Πύργο, εδώ και περίπου τρεις εβδομάδες βρίσκονται φιλοξενούμενα στην παιδιατρική κλινική του νοσοκομείου Πύργου.
Το πέμπτο παιδί, της ίδιας «οικογένειας» ένα βρέφος έξι περίπου μηνών βρήκε «στέγη» στο ίδρυμα ΜΗΤΕΡΑ εδώ και περίπου τρείς εβδομάδες. Τα άλλα τέσσερα αδερφάκια δεν έχουνε βρει ακόμα το «καταφύγιο» τους, εκεί δηλαδή που θα μπορούσαν να έχουν μία στέγη, λίγο φαγητό και δεν θα εξωθούνται στην επαιτεία προκειμένου να ζήσουν. Μιλάμε για παιδιά ηλικίας 2 έως 6 ετών τα οποία με εισαγγελική εντολή φιλοξενούνται από το νοσοκομείο Πύργου έως ότου βρεθεί δομή για να στεγάσει.
Ότι και αν γίνει όμως οι μνήμες και οι πληγές που κουβαλούν αυτά τα παιδιά στις ψυχές τους, πολύ δύσκολα θα σβήσουν. Σύμφωνα με την απόφαση της εισαγγελέως Ηλείας η μητέρα απαγορεύεται να πλησιάσει σε απόσταση 200 μέτρων το νοσοκομείο Πύργου- καθώς και στο παρελθόν υπήρξε εντολή από τον εισαγγελέα για απομάκρυνση των παιδιών από την μητέρα, ωστόσο η ίδια επέλεξε να μπει στο νοσοκομείο και να γυρίσει τα παιδιά της στα φανάρια. Όσο αφορά τον πατέρα… απλά δεν υπάρχει σύμφωνα με τα χαρτιά των παιδιών, καθώς δεν έχουν αναγνωριστεί από εκείνον!
Τα παιδιά, ηλικίας 2,3, 5 και 6 ετών, επισκέπτονται ορισμένοι από τους συγγενείς, με το προσωπικό να βρίσκεται σε διαρκή επαγρύπνηση, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχει κληθεί από το νοσοκομείο babysitter για την φύλαξη των ανήλικων. Η κατάσταση όμως στην παιδιατρική παραμένει εξαιρετικά δύσκολη με την φιλοξενία των τεσσάρων ανήλικων παιδιών – καθώς αυτά θεωρούν σχεδόν «σπίτι» τους τη κλινική η οποία ανά τακτά χρονικά διαστήματα θυμίζει ούτε λίγο ούτε πολύ παιδότοπο, καθώς το νοσοκομείο δεν έχει τις απαιτούμενες υποδομές για την προσωρινή έστω φιλοξενία παιδιών.
Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι τόσο οι κοινωνικές υπηρεσίες του νοσοκομείου όσο και του δήμου Πύργου αναζητούν μάταια μία δομή φιλοξενίας των τεσσάρων αυτών παιδιών… Το μόνο που βρίσκουν οι κοινωνικές υπηρεσίες είναι πόρτες ερμητικά κλειστές για τις τέσσερις ψυχές που έζησαν τη λάσπη και την επαιτεία.
Α. Αγγελίδου
