Τα παιδιά που γλίτωσαν από τις σφαγές των Οθωμανών και τα σκλαβοπάζαρα και μεγαλούργησαν στην Αμερική καθώς έγιναν καθηγητές Πανεπιστημίου, πολιτικοί και έμποροι
Η ελληνική Επανάσταση του 1821 αποτελεί αναμφίβολα κορυφαίο γεγονός όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας. Οι μάχες που δόθηκαν στη διάρκειά της χαρακτηρίζονταν από την έλλειψη οποιουδήποτε νομικού πλαισίου για τη συμπεριφορά προς τους αντιπάλους, ενόπλους και αμάχους. Όπως γράφει ο πανεπιστημιακός Ιάκωβος Μιχαηλίδης στο βιβλίο του «ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΤΟΥ 1821»: «Ο νικητής τα έπαιρνε όλα. Τη χαρά της νίκης αλλά κυρίως τα λάφυρα, υλικά και έμψυχα.
Ο ηττημένος πάλι, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ελπίζει σε κάποια ανθρώπινη μεταχείριση. Οι άντρες κατά κανόνα σφαγιάζονταν ενώ οι γυναίκες και τα μικρά παιδιά συνήθως πωλούνταν στα σκλαβοπάζαρα, όταν δεν κατέληγαν στα χαρέμια. Οι σωζόμενες αρχειακές πηγές για την εποχή ξεχειλίζουν από σκληρές και μακάβριες περιγραφές για τις εκατόμβες των θυμάτων που περνούσαν από λεπίδι και κατά κανόνα κείτονταν άταφοι, τροφή στα όρνεα και πρόσφορο έδαφος για την εξάπλωση της χολέρας.
Αυτή η άγρια και πρωτόγονη συμπεριφορά υπήρξε γενεσιουργό αίτιο οξύτατων κοινωνικών ζητημάτων, με βασικό εκείνο των δεκάδων χιλιάδων ορφανών παιδιών τα οποία κυκλοφορούσαν ρακένδυτα και πεινασμένα αλλά κυρίως χωρίς ελπίδα να συναντήσουν τους γονείς τους». Οι ιστορίες και οι εικόνες όλων των παιδιών δεν άφησαν ασυγκίνητους τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους φιλέλληνες που συγκέντρωσαν αρκετά ελληνόπουλα, κυρίως τα ορφανά και από τους δύο γονείς, για να τα στείλουν στις χώρες τους προκειμένου να αποκτήσουν μόρφωση.
Τα παιδιά αυτά ήταν δεκάδες. Παρά το ότι έφυγαν από την Ελλάδα σε πολύ μικρή ηλικία προσαρμόστηκαν στις χώρες που πήγαν (ΗΠΑ και Ευρώπη) και απέκτησαν σημαντική μόρφωση. Κάποια από αυτά τα παιδιά παρέμειναν στις νέες τους πατρίδες και διέπρεψαν σε διάφορους τομείς. Άλλα, αφού απέκτησαν εξαιρετική μόρφωση επέστρεψαν στην Ελλάδα όπου πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Ακόμα και ιστορικοί που έχουν ασχοληθεί εκτενώς με το θέμα δεν μπόρεσαν να βρουν στοιχεία για όλα τα παιδιά. Το παρήγορο είναι ότι η έρευνα συνεχίζεται φέρνοντας στο φως εντυπωσιακές και άγνωστες λεπτομέρειες. Με ορισμένα από τα ορφανά ελληνόπουλα του 1821, όπως τα χαρακτηρίζει ο καθηγητής Ιάκωβος Μιχαηλίδης στο βιβλίο του, θα ασχοληθούμε στο σημερινό μας άρθρο.
Ο Δημήτριος Μπότσαρης (1814- 1871) ήταν γιος του θρυλικού ήρωα του 1821 Μάρκου Μπότσαρη. Το 1824 βρισκόταν σε ελληνικό Σχολείο στην Αγκόνα της Ιταλίας μετά από ενέργειες του Ιγνάτιου Ουγγροβλαχίας. Το 1827 πήγε στο Μόναχο για σπουδές στην εκεί στρατιωτική σχολή. Ο νεαρός Δημήτριος φιλοξενούνταν μάλιστα στο σπίτι του καθηγητή της Ιατρικής Johann Nepomuk von Ringseis. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα κατατάχτηκε στον Ελληνικό Στρατό του και έφτασε μέχρι τον βαθμό του Συνταγματάρχη. Διετέλεσε δύο φορές Υπουργός Στρατιωτικών ( 1859 και 1866- 1867).Σε αυτόν οφείλεται η οργάνωση του Μετοχικού Ταμείου Στρατού που ιδρύθηκε το 1853 ως «Ταμείο χηρών και ορφανών της μάχιμης γραμμής», στο οποίο εντάχθηκε και η Ελληνική Χωροφυλακή, καθώς και του στρατιωτικού αρτοποιείου που αποτέλεσε την αρχή της δημιουργίας διοικητικής μέριμνας του Ελληνικού Στρατού.
Τα ελληνόπουλα της Αμερικής
Όταν έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη τα νέα για το κίνημα του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία, ο Σουλτάνος Μαχμούτ σκέφτηκε να εκδώσει διαταγή γενικής σφαγής των Ελλήνων, κάτι που απέτρεψε προσωρινά ο Σεϊχουλισλάμης. Σύντομα όμως άρχισαν οι διωγμοί των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, ιδιαίτερα των κληρικών, των εμπόρων και των Φαναριωτών. Ένας από αυτούς ήταν και ο Φαναριώτης έμπορος Νικόλαος Ζάχος που είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία.
Φυλακίστηκε με τη γυναίκα του και τα δύο μικρά παιδιά τους, τον Ιωάννη που είχε γεννηθεί το 1820 και την κόρη τους. Ο Ζάχος χρειάστηκε να δωροδοκήσει αρκετούς Τούρκους για να μπορέσει να διαφύγει με την οικογένειά του στην Ελλάδα, όπου διέθεσε την περιουσία του για τις ανάγκες του Αγώνα. Σκοτώθηκε όμως στα βουνά της Θεσσαλίας το 1824 ή το 1825. Στις 5 Φεβρουαρίου 1828 ο μικρός Ιωάννης, γιος του Νικολάου Ζάχου, ακολούθησε τον σπουδαίο Αμερικανό φιλέλληνα Βοστονέζο γιατρό Σάμιουελ Χάου. Αρχικά έφτασαν στη Νέα Υόρκη και μετά πήγαν στη Βοστόνη. Ο Ιωάννης Ζάχος φοίτησε για τρία χρόνια στο Mount Pleasant Classical Institute του Άμχερστ.
ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΣΤΟ protothema.gr
