Η απίστευτη ιστορία ελπίδας και αισιοδοξίας του μωρού μόλις 26 εβδομάδων, που γεννήθηκε σε μια απομακρυσμένη μαιευτική μονάδα στο Νότιο Σουδάν.
Οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος αυτού του μικροσκοπικού μωρού που γεννιέται μόλις 26 εβδομάδων σε μια απομακρυσμένη μαιευτική μονάδα. Από το Νότιο Σουδάν, η μαία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Priscilla Wangare, μοιράζεται αυτή την απίστευτη ιστορία ελπίδας και αισιοδοξίας.
Θυμάμαι εκείνη την ημέρα που η γυναίκα εισήχθη στη μαιευτική πτέρυγα στο Lankien, στο Νότιο Σουδάν.
Τα νερά της είχαν σπάσει και είχε συσπάσεις. Αν και έξι μηνών έγκυος, δεν είχε λάβει καμία προγεννητική φροντίδα καθώς ζούσε πολύ μακριά από το νοσοκομείο. Μας είπε ότι αν δεν είχε προκύψει σοβαρή επιπλοκή, οι συγχωριανοί της δεν θα την έφερναν στο νοσοκομείο.
Πολλές γυναίκες στο χωριό της γέννησαν τα μωρά τους στο σπίτι, με τη βοήθεια μιας ανειδίκευτης παραδοσιακής μαίας. Αλλά, αυτή τη φορά, αποφάσισε να έρθει στο νοσοκομείο επειδή ο τοκετός διαρκούσε πολύ.
Αυτή και ο σύζυγός της πάλευαν πέντε χρόνια για να αποκτήσουν ένα παιδί. Είχε συνέχεια αποβολές πάντα περίπου την ίδια περίοδο στην εγκυμοσύνη της.
Όταν έφτασε στο νοσοκομείο μας, ο τοκετός της είχε ήδη διαρκέσει πολύ. Ανησυχούσε.
«Ίσως να μην κάνω ποτέ παιδί», είπε.
Η πιθανότητα επιβίωσης
Γέννησε ένα πολύ πρόωρο κοριτσάκι. Το μωρό ζύγιζε μόλις 780 γραμμάρια και πάλευε να αναπνεύσει άρρυθμα.
Είχε ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης.
Την σήκωσα, την σκούπισα καλά, έκοψα τον ομφάλιο λώρο, την τύλιξα προσεκτικά και ζεστά, την έβαλα στο τραπέζι ανάνηψης και της έδωσα οξυγόνο.
Μετά, αφού το μωρό ήταν υπό παρακολούθηση, πήγα πίσω να φροντίσω τη μητέρα που είχε αρχίσει τώρα να αιμορραγεί. Θέσαμε την αιμορραγία υπό έλεγχο και την μεταφέραμε στη μαιευτική πτέρυγα για παρακολούθηση.
Δυστυχώς, δεν ήθελε να δει το μωρό της επειδή ήταν σίγουρη ότι ήταν ήδη νεκρό και ότι η οικογένειά της το είχε ήδη πάρει για να το θάψει.
«Με κοιτάει»
Αφού διασφαλίσαμε ότι η μητέρα ήταν ασφαλής, ζήτησα από μια μαία να πάει να δει το μωρό και να ελέγξει την κατάστασή του. Όταν το είδε η μαία, φώναξε, «Θεέ μου, κοίτα αυτό το μωρό, με κοιτάζει με μεγάλα μάτια.»
Σοκαρίστηκα. «Είναι ζωντανή;» Ρώτησα.
Η μαία απάντησε, «Με κοιτάζει… άρα είναι ζωντανή!»
Ακολουθώντας τα πρωτόκολλά μας για πρόωρα μωρά, ξεκίνησα με ενδοφλέβια αγωγή καθώς και χορήγηση αντιβιοτικών επειδή η μητέρα της ήταν σε διαδικασία τοκετού για περισσότερες από 24 ώρες στο σπίτι. Την κάλυψα με μια θερμική κουβέρτα και ξεκίνησα ένα πρόγραμμα παρακολούθησης και φροντίδας και γι’ αυτήν.
Τώρα ήρθε η ώρα να ενημερώσουμε τη μητέρα για το μωρό της.
Αλλά, πριν της παραδώσω το νεογέννητο, είχα μια μεγάλη συζήτηση μαζί της. Μιλήσαμε για την κατάσταση του μωρού και ότι αυτό μπορεί να μην επιβιώσει.
Δεν ήμουν σίγουρη ποια θα ήταν η καλύτερη φροντίδα για αυτό το μωρό – δεν είχαμε θερμοκοιτίδα ή μια σωστή μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών. Έτσι, έπρεπε να βρίσκεται στο θάλαμο με άλλες μητέρες και μωρά γύρω του. Βεβαιώθηκα ότι το κρεβάτι του ήταν σε ένα καλά φωτισμένο και καλά αεριζόμενο σημείο.
Όλοι, όλο το προσωπικό και όλη η οικογένεια, έπρεπε να συνεργαστούν για αυτό το μωρό.
Λίγο λίγο
Για αρκετές εβδομάδες η κατάσταση του μωρού δεν ήταν σταθερή.
Μετά την τέταρτη εβδομάδα, άρχισε να παίρνει βάρος, σιγά-σιγά. Έκλαιγε όταν πεινούσε ή όταν ήταν βρεγμένη. Έλεγα στον εαυτό μου ότι υπήρχε πρόοδος.
Αλλά μια μέρα, όταν την εξετάσαμε, είδαμε ότι δεν ανταποκρίνεται και ασθμαίνει. Όταν την άγγιξα, ήταν πολύ κρύα και νόμιζα ότι θα πέθαινε. Την πήγα αμέσως στο δωμάτιο ανάνηψης και άρχισα να την φροντίζω. Βελτιώθηκε η κατάσταση της, αλλά τώρα ήταν πολύ πιο αδύναμη.
Συνέχισε να έχει αυτές τις κρίσεις, έτσι της χορηγήσαμε περισσότερα ενδοφλέβια φάρμακα και αντιβιοτικά. Ωστόσο, η βελτίωσή της ήταν σταδιακή.
Όταν σταθεροποιήθηκε πλήρως, ζήτησα από τη μητέρα της να αρχίσει να κρατάει το μωρό της στο στήθος της. Αυτό το ονομάζουμε «φροντίδα μητέρας καγκουρό». Άρχισε να θηλάζει καλά και συνεχίσαμε να παρακολουθούμε το βάρος του μωρού τακτικά.
Μετά από δυόμισι μήνες στο νοσοκομείο, το μωρό ζύγιζε δύο κιλά και τελικά ήταν αρκετά καλά για να πάει σπίτι.
Ένα θαύμα
Κανείς δεν είχε δει ποτέ ένα τόσο εύθραυστο, πρόωρο μωρό να επιβιώνει σε ένα τόσο απομακρυσμένο μέρος. Η πιο έμπειρη μαία στη δομή είπε: «Υπήρξαν θαύματα στην ιατρική στο παρελθόν και αυτό θα μπορούσε να είναι ένα από αυτά.»
Η οικογένεια και η κοινότητα στο χωριό Lankien ήταν πολύ χαρούμενοι την ημέρα που το μωρό πήρε εξιτήριο. Όλοι ήρθαν να την συνοδεύσουν στο σπίτι, και η μητέρα συνεχίζει να φέρνει το μωρό στο μαιευτήριο για εξετάσεις. Τα πάει πολύ καλά.
Η εμπειρία μου με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα με έμαθε ότι με την ομαδική δουλειά, μπορούμε να παρέχουμε υψηλής ποιότητας, ολοκληρωμένη υγειονομική περίθαλψη ακόμη και με περιορισμένους πόρους. Μπορούμε να σώσουμε ζωές.
Και, σίγουρα, αυτό ήταν ένα μεγάλο θαύμα. Ένα μωρό που γεννήθηκε στις 26 εβδομάδες, ζύγιζε μόλις 780 γραμμάρια, με κάποιο τρόπο επέζησε.
Είναι ζωντανή, χαμογελάει και είναι καλά.
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα συμπληρώνουν φέτος 50 χρόνια διεθνούς δράσης σε εστίες πολέμου, σε χώρες που έχουν υποστεί φυσικές καταστροφές και σε περιοχές που μαστίζονται από επιδημίες. Είναι δίπλα στις μητέρες και τα παιδιά με μαιευτικά προγράμματα, με προγράμματα εμβολιασμού, με επισιτιστικά και άλλα ιατρικά προγράμματα. Είναι δίπλα τους προσφέροντας, επίσης, υπηρεσίες ψυχικής υγείας για να επουλώσουν τα τραύματα που έχουν υποστεί Το 2020 οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα πραγματοποίησαν 1.008.500 εμβολιασμούς, περιέθαλψαν 225.500 υποσιτισμένα παιδιά και βοήθησαν σε 306.800 τοκετούς σε όλο τον κόσμο. Συγκεκριμένα, στο Νότιο Σουδάν γεννήθηκαν 13.400 μωρά με την βοήθεια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.
