Ήταν το φεστιβάλ που άλλαξε μια ολόκληρη γενιά. Ήταν όμως και η πιο χαρούμενη και πολύχρωμη «κίνηση» που είδαν ποτέ οι δρόμοι.
Τώρα θα πεις: για ποιο μποτιλιάρισμα μου λέτε; Είμαστε στην εβδομάδα του 15Αύγουστου και οι δρόμοι είναι άδειοι. Ναι οκ, αλλά οι ουρές στο λιμάνι για το πλοίο; Η ουρά στα διόδια, όποια κατεύθυνση και να έχεις; Σίγουρα κάνεις μία απόπειρα να τα αποφύγεις, π.χ. να μην ξεκινήσεις την ίδια ώρα με όλους τους υπόλοιπους, σωστά;
Έλα που δεν μπορείς πάντα να τα προβλέψεις! Όπως την έπαθαν οι διοργανωτές και οι επισκέπτες του Φεστιβάλ του Woodstock, σαν σήμερα πριν από ακριβώς 52 χρόνια! Ναι, καλά διάβασες. Μπορεί να το ξέρεις σαν το σημαντικότερο μουσικό γεγονός του προηγούμενου αιώνα. Σαν τις 4 μέρες γεμάτες Peace and Music που άλλαξαν μια ολόκληρη γενιά. Κέρδισε όμως επάξια και τον τίτλο του πιο διάσημου μποτιλιαρίσματος στην ιστορία. Όποιος προσπάθησε να πλησιάσει με το αυτοκίνητο, έπεσε πάνω σε μία τεράστια έκπληξη. 16 χιλιομέτρων για την ακρίβεια!
Το διασημότερο μποτιλιάρισμα στην ιστορία
Σκέψου ουρά αυτοκινήτων από το Σύνταγμα μέχρι τα Μελίσσια. Από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τον Πεντάλοφο. Από την Πάτρα μέχρι τη Ναύπακτο. Πώς έγινε τέτοια κακή οργάνωση; Όλα ξεκίνησαν από την ιδέα τεσσάρων συνεργατών, των Michael Lang, Artie Kornfield, John P. Roberts και Joel Rosenman οι οποίοι ήθελαν να διαφημίσουν το δικό τους στούντιο ηχογραφήσεων, με μία συναυλία. Ένα μικρό φεστιβάλ βρε αδερφέ, «…σε έναν μήνα από σήμερα». Κι ας ήταν άσχετοι με το θέμα.
Woodstock: 4 ημέρες Ειρήνης και Μουσικής
Τι μπορούσε να πάει στραβά; Πολλά και τίποτα: δεν εκτίμησαν καλά την όρεξη του κοινού και, ενώ περίμεναν περίπου 50.000 fans της μουσικής, από την πρώτη μέρα φάνηκε ότι ο αριθμός θα πλησίαζε το μισό εκατομμύριο.
Μετά τις 185.000 δεν είχε πια νόημα να κόβονται εισιτήρια οπότε η είσοδος και η παραμονή ήταν δωρεάν. Και όλοι αυτοί συγκεντρώθηκαν στη φάρμα ενός συμπαθέστατου αγρότη, του Max Yasgur, που επίσης δεν είχε ιδέα τι θα άκουγαν οι αγελάδες του για 4 ολόκληρες μέρες και νύχτες, από τις 15 μέχρι τις 18 Αυγούστου του 1969:
Και αν η προετοιμασία στη σκηνή, τα μικρόφωνα και τα ηχεία, τις τουαλέτες και την παροχή νερού φάνηκε ανύπαρκτη, μπορείς να φανταστείς τι έγινε με το ταξίδι από και προς το Bethel της Νέας Υόρκης. Ναι, σωστά. Χάος! Τέτοιο χάος που πολλοί εγκατέλειψαν την προσπάθεια και την ουρά των 16 χιλιομέτρων προς το φεστιβάλ και γύρισαν πίσω. Ακόμη περισσότεροι, παράτησαν τα αυτοκίνητά τους στην άκρη του δρόμου και συνέχισαν με τα πόδια μέχρι το Woodstock.
Οι περισσότεροι επέμειναν, δημιουργώντας το πιο εκπληκτικό, χαρούμενο και πολύχρωμο καραβάνι που είδε ποτέ η Εθνική Οδός 17Β (και όχι μόνο). Αυτοκίνητα με ανθρώπους επάνω στις οροφές, ψυχεδελικά σχέδια, ινδικά φορέματα, πολλή αυτοσχέδια μουσική, το σήμα της ειρήνης παντού τριγύρω. Κουβέντες, γέλια και πικνίκ ανάμεσα στα σταματημένα οχήματα.
Όταν όλος αυτός ο κόσμος άφηνε πίσω του την Εθνική Οδό, κατέληγε στο χώρο του φεστιβάλ μέσω του δρόμου που οι διοργανωτές βάφτισαν (πολύ επιτυχημένα, η αλήθεια να λέγεται) Happy Avenue:
Και μιλάμε για ΠΟΛΥ κόσμο. Με τα σημερινά δεδομένα των μέτρων αποφυγής διασποράς του κορονοϊού, φαντάζει εφιάλτης. Για να το βάλεις στη σωστή του διάσταση, το φεστιβάλ παρακολούθησαν πάνω από 400.000 άνθρωποι, όταν το φεστιβάλ του Glastonbury στην Αγγλία μπορεί να δεχθεί το πολύ 130.000! Και αν αναρωτιέσαι πώς είναι όλοι αυτοί οι τυχεροί μπροστά από μία σκηνή…
Καθόλου περίεργο λοιπόν που πολλοί καλλιτέχνες μεταφέρθηκαν στη φάρμα με ελικόπτερο, διαφορετικά δεν θα κατάφερναν ποτέ να παίξουν μπροστά σε όλο αυτόν τον κόσμο, που έκανε το Bethel να γίνει η 3η μεγαλύτερη πόλη της Ν. Υόρκης. Έστω για λίγες μέρες. Και άξιζε τον κόπο:
Η ώρα της επιστροφής
Άρα όλα καλά, θα πεις. Μπορεί κάποιοι να ταλαιπωρήθηκαν λίγο στην κίνηση, αλλά τουλάχιστον είχαν την ευκαιρία να ζήσουν μία πολιτιστική επανάσταση, ένα υπέροχο αντιπολεμικό 4ήμερο αγάπης, ειρήνης και μουσικής, χωρίς στερεότυπα και προκαταλήψεις.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγουν, η κατάσταση πέρασε σε άλλο επίπεδο! Όχι μόνο γιατί τα χιλιάδες παρατημένα αυτοκίνητα εμπόδιζαν την κίνηση, αλλά γιατί ελάχιστοι θυμόντουσαν που τα είχαν παρκάρει (ή παρατήσει). Και επειδή το «…παιδιά, μήπως είδατε κάπου εδώ γύρω ένα σκαραβαίο με το σήμα της ειρήνης;» θα έφερνε πολλές, ταυτόχρονες και όχι τόσο βοηθητικές απαντήσεις, η επιστροφή ήταν το ίδιο περιπετειώδης. Αλλά ήταν όλοι τόσο γεμάτοι από την εμπειρία, που τα χαμόγελα δε σταμάτησαν στιγμή
