Η κοπέλα παρασύρθηκε από μηχανή δύο μέρες πριν τον γάμο της – Συντετριμμένοι ο σύντροφος, οι συγγενείς και οι φίλοι της
Κανείς στην Κοζάνη δεν μπορεί να πιστέψει το τραγικό παιχνίδι της μοίρας για την 27χρονη νηπιαγωγό, Ειρήνη Καντένα η οποία έχασε τη μάχη για τη ζωή όταν το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, την ώρα που επέστρεφε από το μπάτσελορ πάρτι με τις φίλες της, παρασύρθηκε από μηχανάκι με τον οδηγό να την εγκαταλείπει.
Η οικογένεια, ο σύντροφός της αλλά και οι αγαπημένοι της φίλοι θα τη συνοδεύσουν σε λίγη ώρα στην τελευταία της κατοικία, στη ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Θεσσαλονίκη. Συντετριμμένοι αδυνατούν να πιστέψουν πως οι χαρές τους μετατράπηκαν σε θλίψη κι ο γάμος της Ειρήνης που σχεδίαζαν τόσο καιρό θα κατέληγε σε μια τραγωδία.
Η άτυχη κοπέλα είχε βγει να διασκεδάσει με τις φίλες της καθώς το Σάββατο 27 Αυγούστου θα παντρευόταν. Την ώρα που επέστρεφε από το μπάτσελορ πάρτι, ένας 20χρονος Αλβανικής καταγωγής την παρέσυρε με το μηχανάκι που οδηγούσε και την εγκατέλειψε, μπροστά στο Θεαγένειο. Ο 20χρονος συνελήφθη λίγη ώρα αργότερα στο πλαίσιο του αυτοφώρου. Η άτυχη κοπέλα νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο της πόλης και ήταν σε καταστολή. Στη συνέχεια υπεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση αλλά δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή και υπέκυψε στα τραύματά της, σκορπίζοντας θλίψη στην οικογένεια, τον σύντροφό της και στους αγαπημένους της φίλους και συνεργάτες.
Συγκινητική είναι η ανάρτηση του ιδιοκτήτη του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης στην Κοζάνη όπου εργαζόταν η άτυχη Ειρήνη , ο οποίος την αποχαιρετά με σπαρακτικά λόγια.
«Ειρήνη μου καλημέρα…
Αυτήν η καλημέρα δεν είναι καλή σαν όλες τις άλλες που στέλνω κάθε μέρα στους φίλους μου…
Σαν αυτήν που έλεγες κάθε μέρα όταν μου άνοιγες την πόρτα με ένα φαρδύ πλατύ χαμόγελο…
Αυτήν την ώρα θα έπρεπε να είμαστε στο ΚΔΑΠ και να είμαστε με τα παιδιά που τόσο λάτρευες που τόσο σε λάτρευαν…
Έρχομαι στην Θεσσαλονίκη αλλά όχι για τον γάμο σου, αλλά…δε μπορώ να το πω…
Δε μπορώ να πιστέψω ότι δε θα σε δω χαμογελαστή, όπως ήσουν παντα…
Δε μπορώ να το πιστέψω ότι κάποιος αλήτης σε πήρε από κοντά μας…
Ένας <<άνθρωπος>> που ακόμα κι αν συλληφθεί σε μερικά χρόνια (με τους νόμους που έχουμε) θα ξαναβγεί έξω στην κοινωνία και θα συνεχίσει τη ζωή του και μάλλον θα κάνει τα ίδια ή και χειρότερα σε κάποια άλλη Ειρήνη…
Βλέπεις δεν είχε την τυχη να τον εκπαιδεύσεις εσύ. ..
Να του μάθεις αυτά που μάθαινες στα παιδιά μας στο ΚΔΑΠ…
Να του μάθεις τι είναι ενσυναίσθηση, ότι δεν είναι καλό πράγμα το να πίνεις αλκοόλ και ειδικά, αν πιεις, να μην οδηγήσεις, γιατί μπορεί να κάνεις κακό…
Να παίξεις μαζί του, να του μάθεις να ζωγραφίζει, να χειροτεχνεί,να του μάθεις να αγαπά τα άλλα παιδιά και να κάνουν φίλους…
Σταμάτησα στα διόδια για να γράψω το κείμενο αυτό, γιατί δεν ήμουν σε θέση να οδηγήσω…
Θυμάμαι την πρωτη ημέρα που σε γνώρισα στη συνέντευξη, όταν ήρθες…
Η συνάδελφος του συντρόφου σου μου είχε πει για σένα, μου είπε τα καλυτερα και μου ζήτησε να σε δω, αν και ξέρει πόσο αυστηρός είμαι στην επιλογή προσωπικού.
Σε θυμηθηκα, όταν μου ανέφερε το επίθετο σου, γιατί μου είχε μείνει χαραγμένο το βιογραφικό σου…
Δεν ήταν σαν όλα τα άλλα…
Ήταν υπέροχο, κατέγραφες όλο σου το εκπαιδευτικό έργο, αλλά στη φωτογραφία είχες ένα αυστηρό ύφος και η αλήθεια είναι ότι για αυτό δεν σε είχα καλέσει νωρίτερα…
Χάρη στην Κατερίνα όμως…σε κάλεσα!
Λέω μέσα μου… ας κάνω το ψυχικό…
Και σκας μέσα στο γραφείο μου με το χαμόγελο σου, με την άνεση και τον τσαμπουκά που σε διέκρινε…
Στο τρίτο δευτερόλεπτο είχες κερδίσει…με το σπαθί σου τη θέση του νηπιαγωγού στο ΚΔΑΠ…
Ειρήνη μου πόσο θα μας λείψεις…
Καμιά φορά σε μάλωνα για να σε συγκρατήσω καθώς έβγαζες πολύ πάθος πάνω στη δουλειά, αλλά το ήξερες κι εσυ τι ομαδάρα ήμασταν όλοι μαζί…
Ένιωθα τόσο ασφάλεια για τη λειτουργία του ΚΔΑΠ που μπορούσα να φύγω για τις άλλες δουλειές μου χωρίς να ανησυχώ…
Μαζί με τη Μαρία, την Σπυριδούλα και τη Ραφαέλα κάναμε μια αχτύπητη ομάδα που φάνηκε και από τα αποτελέσματα τόσο στην ποιότητα όσο και στην ποσότητα…
Γράφω το όνομά σου και δακρύζω…
Είμαι εδώ στα ψηλά, στα διόδια στον Πολύμηλο και σου γράφω, πριν έρθω να σε χαιρετίσω με τα αλλά κορίτσια για τελευταία φορά…
Ειρήνη μου, κορίτσι μου…καλό σου ταξίδι…
Έκανες αυτό που πάντα ήθελες να κάνεις…
Άφησες το στίγμα σου…
Έκανες δουλειά σ’αυτή τη ζωή…
Όσο προλαβες…
Όσο σε άφησαν..»
