Το γενικότερο σύνθημα για μια πιο «Πράσινη Ενεργειακή Μετάβαση», μαζί με την ψηφιοποίηση των πάντων, είναι οι δύο «Μεγάλες Ιδέες» ανανέωσης των όρων ανάπτυξης των οικονομιών στην Ζώνη, όπου ακόμα κυριαρχεί το δολάριο, εντός της νέας παγκοσμιοποίησης που έχουμε εισέλθει.
Το εύκολο για να γίνει αποδεκτό αίτημα για μια σωστότερη διαχείριση του περιβάλλοντος λόγω της Κλιματικής Κρίσης, υποκρύπτει και πολλά θέματα που δεν οδηγούν στον στόχο που διατυμπανίζεται, αν δεν ληφθούν υπ’ όψη και οι πιο κάτω αλήθειες:
-Κανένα δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί μόνο με ΑΠΕ χωρίς την εφεδρεία άλλης μιας καύσιμης πρώτης ύλης (ή πυρηνικών, που δεν τίθεται σοβαρά ως εναλλακτική λύση). Μέχρι να ωριμάσουν οι τεχνολογίες αποθήκευσης και ασφαλούς διανομής του “πράσινου υδρογόνου” (ΑΠΕ+νερό – – >Η2 +Ο2), το μεταβατικό στρατηγικό καύσιμο θα είναι το φυσικό αέριο για τα επόμενα 30-40 χρόνια. Ένα μικρό μέρος του απαραίτητου φυσικού αερίου μπορεί να παραχθεί από ΑΠΕ και βιομάζα ή λιγνίτη.
-Αν όλος ο στόλος των αυτοκινήτων γίνουν ηλεκτρικά, θα απαιτηθεί τριπλάσια ισχύς παραγωγής ηλεκτρισμού από αυτόν που υπάρχει σήμερα εγκατεστημένη. (περίπου το 5% του ηλεκτρισμού παράγεται σήμερα από ΑΠΕ, τα υπόλοιπα από καύσιμα ή υδροηλεκτρικά, στο εξωτερικό και από πυρηνικά).
-Κάθε ηλεκτρικό αυτοκίνητο απαιτεί εξαπλάσια ποσότητα σπάνιων μετάλλων απ’ ότι τα συμβατικά.
-Οι τεχνολογίες ΑΠΕ απαιτούν χαλκό, σπάνιες γαίες, κάδμιο, λίθιο, πλατίνα, βολφράμιο κλπ που σπανίζουν. Τα μεγαλύτερα αποθέματα σπάνιων γαιών είναι στην Κίνα, πλατίνας στην Ν. Αφρική, καδμίου στο Κονγκό, χαλκού στην Ν. Αμερική κλπ. Το Φαραωνικό σχέδιο δε διασύνδεσης όλων των δικτύων σε ένα παγκόσμιο για να δουλέψει μόνο με ΑΠΕ, καταρρέει λόγω έλλειψης των απαραίτητων ποσοτήτων χαλκού.
-Η κλιματική αλλαγή, για όση ευθύνεται η ανθρώπινη δραστηριότητα, είναι το αποτέλεσμα αλόγιστης χρήσης πρώτων υλών και πόρων και όχι μόνο των καυσίμων παραγωγής ενέργειας, όπως δογματικά επιμένουν κάτι δήθεν “οικολόγοι” .
-Στην ΕΕ, αλλά και στην Ελλάδα, οι συνολικές ενεργειακές ανάγκες αφορούν κατά τα 2/3 θερμικές κιλοβατώρες και μόνο το 1/3 για κιλοβατώρες που μπορούν να προέλθουν από ΑΠΕ.
-Η ανάπτυξη έξυπνων δικτύων (I-grids) για την διασύνδεση τοπικά ιδιοπαραγωγών ενέργειας με καταναλωτές, λειτουργεί θετικότερα απ’ ότι οι Φαραωνικής κλίμακας επενδύσεις “Πράσινης Ενέργειας” που ανατροφοδοτούν δεινοσαύρους ιεραρχικών μοντέλων παραγωγής-μεταφοράς ενέργειας. Αυτά παραδίδουν μόνο το 3% της αρχικής ενέργειας στον τελικό καταναλωτή με αλόγιστη χρήση άλλων φυσικών πόρων που ήδη σπανίζουν.
-Τα δίκτυα φυσικού αερίου λειτουργούν ως απαραίτητες ενδιάμεσες στρατηγικές υποδομές και αποθήκευσης ενέργειας αλλά και σαν υποδομές του επόμενου καυσίμου, μετά μερικές δεκαετίες, του υδρογόνου, και πρέπει να αναπτυχθούν.
-Από την θέρμανση του πλανήτη δεν κινδυνεύουμε τόσο από το διοξείδιο του άνθρακα (αρκεί να υπάρχουν αρκετά δάση που τρέφονται από αυτό) αλλά από το παγωμένο μεθάνιο (φυσικό αέριο) που βρίσκεται κυρίως στους πυθμένες της Σινικής Θάλασσας, στην θάλασσα του Μπρεντς στον Αρκτικό κύκλο και στο Καστελόριζο. Τα υποθαλάσσια βουνά Αναξίμανδρος, που έχει βάλει στο μάτι ο Τουρκικός επεκτατισμός που θέλει συνεκμετάλλευση ή όλα δικά του. Τα εν λόγω κοιτάσματα παγωμένου μεθανίου αντιστοιχούν στο 100πλασιο όλων των πιθανών πηγών αερίου της Αν. Μεσογείου. Οι σχετικές τεχνολογίες συλλογής/άντλησής τους δεν θα είναι ώριμες πριν από το 30. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να εγκαταλειφθούν ή να χαριστούν στον οποιονδήποτε.
-Η εγκατάλειψη του λιγνίτη ως καυσίμου για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με ρυθμό πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι στην Γερμανία ή άλλες χώρες της ΕΕ, δεν πρέπει να οδηγήσει και στην εγκατάλειψη πολύ μεγάλων περιοχών μας στην τύχη τους. Η «μεταλιγνιτική» εποχή μπορεί να συνοδευτεί με νέες χρήσεις του λιγνίτη και των κατάλοιπων της εξόρυξής του ως εδαφοβελτιωτικού, απαραίτητο για την γεωργική μας παραγωγή, ή και για την παραγωγή φυσικού αερίου και υδρογόνου από περισσευούμενη ενέργεια από ΑΠΕ.
-Η Γεωθερμία, που στην Ελλάδα μπορεί να έχει πολύ σοβαρή ανάπτυξη, πρέπει να αναδειχθεί σαν η στρατηγική πηγή ΑΠΕ εντός των πλαισίων που θέτουν οι στόχοι της ΕΕ και διεθνών οργανισμών και συμβάσεων που συμμετέχουμε.
