Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΗλείαΚατίνα Κρεκουκιώτη… Η δική μας

Κατίνα Κρεκουκιώτη… Η δική μας

Η γυναικά της διπλανής πόρτας. Η γυναικά με την απίστευτη ευαισθησία και δεκτικότητα, με την χωρίς προηγούμενο δοτικότητα, ο δυνατός και συγχρόνως τρυφερός άνθρωπος, με το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό, ο άνθρωπος που αξιώθηκε και τίμησε φιλίες, που μπορείς να στηρίζεσαι και να εμπιστεύεσαι, ο άνθρωπος που …που… Θα χρειαζόμασταν πολύ χρόνο να καταγράψουμε ακόμη και τα βασικά δομικά στοιχειά του χαρακτήρα της.

Η αιτία για την παρουσίαση αυτή, είναι μια άλλη, άγνωστη στους περισσότερους πτυχή της, αυτή της ποιήτριας.

Η Κατίνα Κρεκουκιώτη (και ναι, επιμένει να κρατήσει το όνομα της γιαγιάς, Κατίνα, εντελώς ακομπλεξάριστη καθώς είναι), γεννήθηκε στην Αρετή Ηλείας, το 1948, και μένει στον Πύργο. Έχει δυο γιούς, τον Δημήτρη και τον Γιάννη. Εργαζόμενη από νεαρή ηλικία, μεταξύ των άλλων και στην ΔΕΥΑΠ που υπήρξε η τελευταία, μέχρι τη συνταξιοδότησή εργασία της. 

Άνθρωπος ανήσυχος, άνθρωπος που πάντα, από μικρή ηλικία παρατηρούσε και άκουγε, επειδή νοιαζόταν πολύ για τους άλλους, επειδή πάντοτε φρόντιζε και φροντίζει τους άλλους, επειδή πάντοτε δίνει στους άλλους και όχι μόνο από αυτό που περισσεύει… επειδή αγαπάει τους άλλους, που εισπράττουν από αυτήν την αγάπη και την γενναιοδωρία της.

Η δική μας λοιπόν η Κατίνα, γράφει ποιήματα. Αλλά μέχρι και σήμερα, η σεμνότητα, δεν της επέτρεψε να τα δημοσιοποιήσει, αν και από το έτος 1996 είχε ήδη την ενθάρρυνση, την παρότρυνση και το «μπράβο» του μεγάλου μας ποιητή Μάνου Ελευθερίου, καθώς και της δικής μας επίσης ποιήτριας Ζωής Σπυροπούλου. 

Με υπερβολικά πολλές για την ηλικία της εμπειρίες, δυσκολίες, λύπες, απώλειες αγαπημένων ανθρώπων, (Ισοβίτης ο καημός μεσ΄ τα σωθικά μου κι η αίτηση της χάριτος ούτε στα όνειρα μου» όπως χαρακτηριστικά γράφει σε ένα ποίημα της), χαρές και εντάσεις, πολλή και σκληρή δουλειά παράλληλα με τη δουλειά και τη φροντίδα της οικογένειας, όπου μεταξύ των άλλων φρόντισε με αυταπάρνηση γονείς, συγγενείς και φίλους, είχε ένα σταθερό περιβάλλον με συγγενείς αλλά κυρίως φίλους,  που αποτέλεσαν γι΄αυτήν πάντα πηγή έμπνευσης. 

Είναι προφανώς «βιωματική» η σχέση της με την ποίηση. Στην ερώτηση, «γιατί γράφεις;», η απάντηση έρχεται αβίαστα: «γιατί νιώθω μεγάλη ανάγκη να το κάνω, γιατί νομίζω πως δεν υπάρχω όταν δεν γραφώ».

Η «Πρώτη» καλεί όσους Ηλείους  ασχολούνται με όλες τις μορφές τέχνης και το επιθυμούν, να παρουσιάσουν το έργο τους μέσω της εφημερίδας αλλά και του site: protinews.com.gr

Της Άννας

5-12-1989

Πώς να φυτρώσουνε φτερά;

Αν στου γκρεμού δεν έφτασες την άκρη.

Εγώ τα δέντρα τα ξερά,

τα πότισα με τα’ αρμυρό μου δάκρυ.

Για όσα πέρασα εδώ,

Η ζήση μου ζητά συγνώμη.

Ένας μονάχα θα ειμ’ εγώ

κι οι δύο μου θα κρυώνουνε οι ώμοι.

Μία λέξη που επίστεψα

στις πέντε του Δεκέμβρη θα θυμάμαι

χαρά μου που σε νήστεψα,

κουράστηκε η ψυχή και δεν κοιμάμαι.

———————————–

Η ζωή μου σε γύψο

Μέσα στα καθημερινά

οι μέρες περπατάνε.

Σε σεντονάκια νεανικά

οι νύχτες μου γερνάνε.

Κυριακές μου, σε γύψο

και τα Σάββατα επίσης.

Σε ποιον τάχα θα λείψω;

Μη ζητάς να με πείσεις.

Στην παλιά μου κιθάρα;

Στην ματιά σου που μπάζει;

Στ’  άφιλτρα μου τσιγάρα,

συντροφιά μου το αγιάζι;

Η ζωή μου μ’ ατυχία

κι η χαρά με κάταγμα.

Ψάχνω για την ευτυχία

μέσ’ τα μικροπράγματα.

—————————————

Στην μαύρη σου ματιά

Την πήρε και την σήκωσε, αέρας την καρδιά μου,

και στην φωτιά την έριξε της μαύρης σου ματιάς.

Έγινες μόνη έννοια μου, της μέρας της βραδιάς μου,

σκοπός παραπονιάρικος εκείνος της Ιτιάς.

Μια νύχτα θέλω μοναχά αχ να ΄μαστε παρέα.

Τ΄αστέρια να μετρήσουμε να δούμε ειν΄ζυγά;

Να ζήσουμε ερωτικά φαινόμενα ακραία.

Να πω της νύχτας μην βιαστεί, να μην μας κυνηγά.

Πολύ μπαγάσα η ζωή, άργησε να σε φέρει.

Τραγούδια θέλω να σου πω της φλόγας της φωτιάς

που έσβησε στην αμμουδιά ο μπάτης του Σεφέρη

Και σκάλωσαν σ΄απόμακρο βραχάκι της καρδιάς.

Μάης 2002

Κατίνα Κρεκουκιώτη

—————————————————

                                                                    Αποξένωση                                                        10-02-2021

Η πλάση φθινοπώριασε

κι η άνοιξη θ΄αργήσει

φυσάει κακουργόκαιρος

ψυχούλες θα μαδίσει.

Μυρίζει αποξένωση

κι ο φόβος μου ουρλιάζει.

Ο ήλιος μας απόμεινε

ελπίδες μας να λιάζει.

Απόγνωση αφεντικό

που άδεια δεν μας δίνει

το πικραμένο μου μυαλό

θολώνει κι ας μην πείνει.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
spot_img
spot_img
spot_img

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ