Σε πένθος βύθισε τον πολιτικό κόσμο της χώρας, ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά. Κόρη του πρώην υπουργού και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Γεωργίου Γεννηματά, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, έφυγε από τη ζωή, στα 57 της χρόνια.
Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ κατέληξε σήμερα στις 12.04 στο νοσοκομείο “Ευαγγελισμός”, έπειτα από πολυετή μάχη με τον καρκίνο και παρά τις προσπάθειες των γιατρών.
Είχε εισαχθεί στον Ευαγγελισμό στις 12 Οκτωβρίου με συμπτώματα ατελούς ειλεού, τα οποία αποδόθηκαν τελικά σε υποτροπή της βασικής της νόσου. Σημειώνεται ότι η Φώφη Γεννηματά μόλις ενημερώθηκε για την κατάσταση της υγείας της, ανακοίνωσε ότι δεν θα συμμετάσχει στην κούρσα διαδοχής για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.
Η Φώφη Γεννηματά έχασε τους γονείς της από καρκίνο, οι οποίοι πέθαναν με 7 μήνες διαφορά ο ένας από τον άλλον.
Στις 25 Απριλίου 1994 έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς της σύγχρονης ιστορίας της χώρας, ο πατέρας της Γιώργος Γεννηματάς, σε ηλικία 55 ετών. Επτά μήνες νωρίτερα είχε πεθάνει η πολυαγαπημένη του σύζυγος Κάκια επίσης από καρκίνο.
Γιώργος Γεννηματάς: Όταν είχε μιλήσει για τη μάχη του με τον καρκίνο
Στην εκπομπή “Ενώπιος Ενωπίω” ο Νίκος Χατζηνικολάου είχε παρουσιάσει ένα αφιέρωμα στον Γιώργο Γεννηματά, μια ημέρα μετά τον θάνατό του. Η εκπομπή προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό MEGA και το υλικό προέρχεται από το προσωπικό αρχείο του Νίκου Χατζηνικολάου.
Προβλήθηκαν αποσπάσματα από την εκπομπή – αφιέρωμα που είχε κάνει ο Φρέντυ Γερμανός το 1991 και στην οποία είχε μιλήσει ο Γιώργος Γεννηματάς, αλλά και η σύζυγός του Κάκια.
Επίσης προβλήθηκαν τρεις συνεντεύξεις που είχε παραχωρήσει στον Νίκο Χατζηνικολάου ο σημαντικός πολιτικός. Η μία από αυτές ήταν τον Μάρτιο του 1992, λίγες ημέρες αφού είχε μάθει για το πρόβλημα της υγείας του. Όταν ρωτήθηκε για τη στάση που τήρησε απέναντι στο πρόβλημα υγείας του, που αποτελούσε ακόμη θέμα-ταμπού στην Ελλάδα, ο Γιώργος Γεννηματάς είχε απαντήσει:
“Έχω κάνει πολλές φορές αυτοκριτική και έχω κάνει και λάθη, αλλά δεν είχα σκοπό και δεν έχω σκοπό όσο ξετυλίγεται το νήμα της ζωής μου να διαπράξω το λάθος της απόκρυψης καν της αλήθειας. Δεν έχω μάθει να ζω με αυταπάτες ή με ψευδαισθήσεις.
Και δεν μπορούν να υπάρχουν αυταπάτες ή ψευδαισθήσεις στη σχέση που συνδέει πολιτικούς και πολίτες. Νομίζω ότι όφειλα να κάνω αυτό που έκανα ανεξάρτητα κόστους ή όχι… Δεν νομίζω ότι ήταν γενναία στάση, είναι στάση ζωής.
Ήταν και ένα μήνυμα σε κάποιους ανθρώπους που συμπάσχουν με το ίδιο πρόβλημα μαζί μου, τον καρκίνο για να το πούμε ανοιχτά. Να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να βουλιάξουν στην ηττοπάθεια, υπάρχει δυνατότητα αγώνα και σ’ αυτό το σημείο!” είπε πει ο Γιώργος Γεννηματάς.
Μετά το ταξίδι στις ΗΠΑ όπου είχε υποβληθεί σε επέμβαση και είχε φθάσει στο κατώφλι του θανάτου όπως ο ίδιος είχε πει, σε δηλώσεις του στο “Ενώπιος Ενωπίω” και τον Νίκο Χατζηνικολάου είχε αναφέρει:
“Όταν φθάνει κανείς εκεί που έφθασα τότε τα πράγματα τα βλέπει ωριμότερα. Με βλέπετε περισσότερο σκληρό απ’ ό,τι με είδατε άλλες φορές γιατί πιστεύω ότι η ανθρωπιά έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα.
Και κινδυνεύει να περάσει στην ελληνική κοινωνία σαν εκσυγχρονιστικότερο, ή από τη συντηρητική μεριά είτε και από εμάς μερικές φορές, ως το πιο σκληρό είναι, εγώ διαφωνώ. Εγώ πιστεύω ότι με έναν διάλογο μπορείς να περάσεις πολλά πράγματα και μπορείς να βρεις τη χρυσή τομή” είχε υπογραμμίσει.
Ποιος ήταν ο Γιώργος Γεννηματάς
Ο Γιώργος Θ. Γεννηματάς ήταν ιδρυτικό μέλος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ), βουλευτής και υπουργός της μεταπολιτευτικής περιόδου επί κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου.
Πατέρας του ήταν ο Μανιάτης Θεόδωρος Γ. Γεννηματάς, δικηγόρος και οικονομολόγος, που διετέλεσε γενικός διευθυντής της UNRRA στην Ελλάδα, σύμβουλος της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής και αργότερα της εν Ελλάδι Αμερικανικής Πρεσβείας.
Αδελφός του πατέρα του ήταν ο Αντιστράτηγος και Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού επί κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, 1964-1965, Ιωάννης Γ. Γεννηματάς. Από τη μητέρα του, Φωτεινή, ήταν δισέγγονος του μεγάλου ευεργέτη της Σύμης και της Δωδεκανήσου, Γεωργίου Νικήτα Πετρίδη.
Μαθήτευσε στο Α΄ Γυμνάσιο της Πλάκας. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Ε.Μ.Π.), όπου ανέπτυξε σημαντική φοιτητική συνδικαλιστική δράση, οργανώνοντας πολλές διαδηλώσεις για την Κύπρο. Υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό ως σημαιοφόρος. Στη διάρκειά της θητείας του (1962), ασθένησε σοβαρά και διαγνώσθηκε με τη νόσο του Addison, από την οποία έπασχε και ο πρόεδρος Τζον Κένεντι.
Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, ίδρυσε και διηύθυνε την εταιρεία μελετών και κατασκευών «Αρχιτεχνική ΕΠΕ». Όταν επετράπη ο συνδικαλισμός από τη δικτατορία, συμμετείχε σε συνδικαλιστικές ενώσεις μηχανικών, και από το 1974 ως το 1978 διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδας. Παντρεύτηκε τον εφηβικό του έρωτα, την Αικατερίνη (Κάκια) Βέργου, κόρη ταχυδρομικού υπαλλήλου στη Σύμη, με την οποία απέκτησε δύο κόρες.
Έγινε μέλος του ΠΑΣΟΚ από τη σύστασή του και ήταν υποψήφιος Α΄ Περιφέρειας Αθηνών στις βουλευτικές εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974. Από το 1975 ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και στη συνέχεια του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ. Ο Γεννηματάς διακρινόταν για τα οργανωτικά του προσόντα και η επιρροή του στον κομματικό μηχανισμό και στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ ήταν μεγαλύτερη κάθε άλλου στελέχους.
Μετά τη διαγραφή των μελών της Δημοκρατικής Άμυνας, ο Γιώργος Γεννηματάς έγινε ένα από τα μέλη της λεγόμενης “Τρόικας” ή “Τριανδρίας” (Τσοχατζόπουλος-Γεννηματάς-Λαλιώτης) που εξέφραζε και εκπροσωπούσε τον πρόεδρο σε όλα τα κεντρικά και περιφερειακά όργανα, και σε όλα τα επίπεδα του κόμματος. Έκτοτε, η καριέρα του, όπως και των Α. Τσοχατζόπουλου και Κ. Λαλιώτη, ήταν μετεωρική.
Από το 1981 εκλεγόταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αρχικά Επικρατείας (άνευ σταυροδοσίας), κατόπιν βουλευτής Μεσσηνίας (με τη λίστα, 1985) και, στη συνέχεια, Α΄ Περιφέρειας Αθηνών (πρώτος σε σταυρούς, από το 1989 διαρκώς). Διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών από το 1981 ως το 1984, υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων από το 1984 ως το 1987 και υπουργός Εργασίας από το 1987 ως το 1989.
Ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ από τον Απρίλιο 1989. Στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα ήταν Υπουργός Εθνικής Οικονομίας. Στις εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993 εξελέγη πρώτος στην περιφέρεια Α΄ Αθηνών και ορκίστηκε ξανά υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών.
Πέθανε στην Αθήνα στις 25 Απριλίου 1994, από καρκίνο. Μετά τον θάνατό του, για να τιμηθεί το έργο του, πολλά νοσοκομεία της Ελλάδας πήραν το όνομά του.
Τον Ιούνιο του 1984 και σε ηλικία 43 ετών η μητέρα της προέδρου του ΚΙΝΑΛ διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Το πάλεψε δέκα χρόνια αλλά έχασε τη μάχη.
Η Φώφη Γεννηματά περιγράφει τη μάχη των γονιών της
Η Φώφη Γεννηματά σε συνέντευξή της στα “Μεσάνυχτα” και την Ελεονώρα Μελέτη το 2020 είχε πει για την περιπέτεια της υγείας των γονιών της:
“Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Παλεύαμε όλοι… Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους δύο ανθρώπους. Ήταν μαζί από 14 χρόνων. Ήταν μια ζωή μαζί, ο ένας για τον άλλον…” είχε αναφέρει.
Όπως είχε υπογραμμίσει επίσης: “Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη “καρκίνος”. Είχε καρκίνο στον μαστό. Ήταν περίπου ένα στίγμα για όλη την οικογένεια. Το έκρυβαν οι γυναίκες, δεν μιλούσαν.
Ένας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ, ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε, να συνεχίσουμε με αγώνα, με προσπάθεια γιατί ποτέ δεν ξεφεύγεις πράγματι από αυτήν την ιστορία αλλά δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα, έχεις δικαιώματα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις (…) Πολύ περισσότερο από πριν (…).
Δεν νιώσαμε ποτέ στο σπίτι ότι είχαμε έναν άρρωστο άνθρωπο. Η μητέρα μου είχε μια δίψα για τη ζωή που μας τη μετέδωσε. Χόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμη και όταν της ήταν πολύ δύσκολο. Κανένας όμως δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο της ήταν. Όλα αυτά είναι πράγματα που εμένα με έχουν στιγματίσει, αυτό που είμαι σήμερα είναι γιατί έχω ζήσει αυτές τις στιγμές…”.
Στην επέτειο των 25 ετών από τον θάνατο της μητέρας της η Φώφη Γεννηματά είχε κάνει μία συγκινητική ανάρτηση όπου είχε γράψει: “Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της.
Σωπαίνει, φθείρεται…χάνοντας χρώματα , πληθαίνοντας τη σκιά της…” 25 χρόνια είναι πολλά. Οι εικόνες ξεθωριάζουν, οι μνήμες ξεμακραίνουν κι όμως είσαι εδώ…
Κι όλο σου μοιάζουμε και πιο πολύ, ακόμα και σε αυτά για τα οποία σε πειράζαμε και γελούσες. Προχωράμε, τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα κι έχουν κάτι από τη γοητεία σου και την ομορφιά σου. Συνεχίζουμε και σε έχουμε στην καρδιά μας.
Για τον πατέρα της είχε πει: ” Ήταν εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά για εμένα γιατί δεν είχα αποκτήσει τα δικά μου παιδιά. Όταν έχεις δικά σου παιδιά είναι πιο εύκολο να προχωρήσεις. Βυθίζεσαι. Είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον θάνατο και την οργή που φέρνει για την απώλεια, ιδιαίτερα όταν είναι τόσο βίαιη, τόσο άδικη, τόσο νέοι και οι δύο”.
Σε ανάρτησή της στις 15 Σεπτεμβρίου 2019 στην επέτειο θανάτου της μητέρας της Κάκιας, η Φώφη Γεννηματά είχε γράψει: Κάκια, ένας χείμαρρος από χρυσαφένια μαλλιά, ζεστά μαύρα μάτια, υπέροχα πόδια, μα πάνω απ’ όλα πνεύμα ελεύθερο.
Δεν έμπαινε σε καλούπια. Δεν της άρεσαν οι κανόνες. Δεν ακολουθούσε σίγουρους δρόμους. Έλεγε πάντα αυτό που πίστευε ότι και να γινόταν. Είχε δύναμη, πίστευε στη δύναμη της γυναίκας. Οδηγούσε, κρατούσε το τιμόνι στη ζωή της, στη ζωή μας. Με ένα της βλέμμα ξέραμε τι έπρεπε να γίνει, δεν χρειαζόταν να σηκώσει τη φωνή. Με μια ματιά ήξερε τι είχαμε στην ψυχή μας.
Χόρευε, μας έπιανε από το χέρι και χορεύαμε, μόνες μέσα στο σπίτι, στροβιλιζόμασταν οι τρεις μας στην ασφάλεια, στην ευτυχία και τίποτα δεν μπορούσε να μας πληγώσει.
Θύμωνε με το άδικο και αντιδρούσε, δεν άφηνε να τη νικήσει, επαναστατούσε, αγρίευε. Ζούσε, ζήσαμε μαζί με πάθος, με αγάπη.
Πολέμησε, δεν ήταν πάντα όλα εύκολα, εχθροί, αντίπαλοι, καλοθελητές, επιθέσεις, φθόνος, ακόμα και η καθημερινότητα συχνά ήταν δύσκολη.
Αρχές Σεπτέμβρη του 1993 της λέω, στην εντατική του Ευαγγελισμού, θα λείψουμε για λίγες μέρες, πάμε στην Αμερική για μια πειραματική θεραπεία… Με κοίταξε σαν να μου έλεγε δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ. Μας περίμενε.
Κοριτσάκι μου, ήταν οι τελευταίες λέξεις που μου είπε, 15 Σεπτέμβρη έφυγε. Γροθιά στο στομάχι, εκείνη όμως μου έμαθε να σφίγγω τη γροθιά και να προχωρώ”.
