Η «μαύρη» επέτειος
Ήταν 23 Απριλίου 2010, ακριβώς 11 χρόνια πριν. Με μια σύντομη δήλωση, περίπου 600 λέξεων. Ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε ότι η χώρα θα προσέφευγε επισήμως στο μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο βαθμό που οι αγορές επέμεναν να αντιμετωπίζουν εχθρικά την ελληνική οικονομία και επιδίωκαν να αποδομήσουν «όχι μόνο τις θυσίες του Ελληνικού λαού, αλλά και την ομαλή πορεία της οικονομίας».
Ο τότε πρωθυπουργός παραδεχόταν ότι αυτό που ήταν μπροστά ήταν μια «Οδύσσεια». Αλλά υποσχόταν ότι στο τέλος θα βρίσκαμε την «Ιθάκη».
Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου όριζε με τον παρακάτω τρόπο την προοπτική: «Ο τελικός μας στόχος, ο τελικός μας προορισμός είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες. Να απελευθερώσουμε τις δυνάμεις του Ελληνισμού, τον κάθε Έλληνα και Ελληνίδα από αντιλήψεις, πρακτικές και συστήματα που τον εμποδίζουν παντού, εδώ και δεκαετίες. Να δώσουμε οξυγόνο εκεί που υπάρχει ασφυξία. Δικαιοσύνη και κανόνες εκεί που υπάρχει αδικία. Διαφάνεια εκεί που υπάρχει σκοτάδι. Σιγουριά εκεί που υπάρχει ανασφάλεια, και ανάπτυξη για όλους».
Ακολούθησε ένα σοκ λιτότητας σε συνδυασμό με συνολική εκτίναξη του χρέους (εφόσον στο ήδη υπέρογκο χρέος προστέθηκαν τα δάνεια με την Τρόικα). Αυτό οδήγησε σε μια ύφεση χωρίς προηγούμενο στην Ευρώπη από την εποχή της δεκαετίας του 1930. Ένα πραγματικό «σπιράλ θανάτου» ανάμεσα στο χρέος, τη λιτότητα και την ύφεση.
Λίγα χρόνια αργότερα θα είναι ο Ολιβιέρ Μπλανσάρ αυτός που θα παραδεχτεί ότι το ΔΝΤ είχε κάνει λάθος στον υπολογισμό των «δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών». Κοινώς παραδέχτηκε ότι έφτιαξαν μια συνταγή για ύφεση και οικονομική καταστροφή.
Για να καταλάβουμε το μέγεθος της οικονομικής συρρίκνωσης που έφεραν τα μνημόνια. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι το γ’ τρίμηνο του 2017 το ΑΕΠ ήταν 25,6% χαμηλότερο από το α’ τρίμηνο του 2008.
Η ανεργία εκτινάχθηκε
Τον Ιούλιο του 2013 είχαμε το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας (εποχιακά σταθμισμένο) στο 27,9%. Μόλις τον Μάιο του 2018 κατάφερε να υποχωρήσει κάτω από το «ψυχολογικό» όριο του 20%. Κι ακόμη και σήμερα είναι στο 18%. Παράλληλα, επεκτάθηκε και η μερική απασχόληση που αυξήθηκε κατά 39%.
Οι μισθωτοί υπέστησαν σημαντικές μισθολογικές μειώσεις
Το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ υπολογίζει σε περίπου 20% την ονομαστική μείωση μισθών και ημερομισθίων ανάμεσα στο 2010 και το 2018.
Αντίστοιχες ήταν και οι μειώσεις των συντάξεων.
Ξεκινώντας από την κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα για τους συνταξιούχους που προηγήθηκαν των ίδιων των Μνημονίων. Οι συνταξιούχοι είχαν 23 μειώσεις των συντάξεών τους μέσα σε ένα διάστημα 7 ετών. Έχει υπολογιστεί ότι οι συνταξιούχοι έχασαν συνολικά περίπου 50 δισεκατομμύρια ευρώ μέχρι το 2017.
Η αύξηση του κατώτατου μισθού και η κατάργηση του υποκατώτατου μισθού ήταν η μόνη μερική αναίρεση που υπήρξε ως προς τις αλλαγές στα εργασιακά. Αλλά ακόμη και αυτή δεν έχει μπορέσει να αναιρέσει τις πολύ μεγάλες μειώσεις της προηγούμενης περιόδου. Ούτε βέβαια έχουν επανέλθει πλήρως οι προηγούμενες ρυθμίσεις για τις συλλογικές συμβάσεις που πριν την κρίση αποτελούσαν ένα πεδίο με το οποίο εξασφαλίζονταν αυξήσεις και άλλες βελτιώσεις των εργασιακών συνθηκών στον ιδιωτικό τομέα.
Παράλληλα, μειώθηκε κατά περίπου 30% ο συνολικός αριθμός των απασχολούμενων στο δημόσιο, ενώ υπήρξε και ένα πραγματικό κύμα ιδιωτικοποιήσεων. Όμως, δεν είναι μόνο η συρρίκνωση της απασχόλησης στο δημόσιο τομέα αλλά και το μεγάλο κύμα ιδιωτικοποιήσεων που συνέβαλαν στη συνολική συρρίκνωση του δημοσίου.
Αρκεί να σκεφτούμε ότι στην περίοδο που συζητάμε ανάμεσα στα άλλα ιδιωτικοποιήθηκαν 14 περιφερειακά αεροδρόμια, τα δύο μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας (ΟΛΠ και ΟΛΘ), τμήμα του ΑΔΜΗΕ, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ο ΔΕΣΦΑ, προχώρησε η επένδυση στο Ελληνικό, ενώ σε εξέλιξη βρίσκονται μια σειρά από μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις από την Εγνατία Οδό έως λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ.
Έντεκα χρόνια μετά το Καστελόριζο η οδύσσεια συνεχίζεται…
πηγη: thebest.gr
