Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΔιεθνήΈνας φωτογράφος και μια επιζήσασα με εγκαύματα ανακαλύπτουν την ομορφιά των σημαδιών

Ένας φωτογράφος και μια επιζήσασα με εγκαύματα ανακαλύπτουν την ομορφιά των σημαδιών

Ο φωτογράφος Clément Marion και η συγγραφέας Clélia Lebreton ελπίζουν να βοηθήσουν τους επιζήσαντες με εγκαύματα να αισθάνονται πιο άνετα με την εμφάνισή τους.

Μετά από περιστατικά που αποτέλεσαν απειλή για τη ζωή τους, πολλοί άνθρωποι που επέζησαν με εγκαύματα νιώθουν ακόμα συναισθηματικό πόνο, σε μεγάλο βαθμό, καιρό αφού περάσει η σωματική τους δοκιμασία. Ο Clément Marion, φωτογράφος που ζει στη Γαλλία, θέλησε να τους δώσει ψυχική δύναμη αφού έμαθε ότι κρύβουν τα εγκαύματά τους δημόσια εξαιτίας της αμηχανίας ή της ντοπής που νιώθουν.

Με αυτό κατά νου, ο Marion, 24 ετών, ένωσε τις δυνάμεις του με την Clélia Lebreton, μια γυναίκα που υπέστη σοβαρά εγκαύματα σε όλο της το σώμα αφού τη χτύπησε φορτηγό δύο χρόνια πριν. Η συνεργασία τους οδήγησε στο Brûlés, ένα βιβλίο με φωτογραφίες που απεικονίζει ανθρώπους με σημάδια από εγκαύματα. H Lebreton πόζαρε για τον Marion και έγραψε το κείμενο του βιβλίου.

Προκειμένου να υλοποιηθεί αυτό το σχέδιο, ο Marion χρησιμοποίησε μια φωτογραφική διαδικασία του 19ου αιώνα, γνωστή ως κολλόδιο με υγρό πιάτο, που περιλαμβάνει τη χρήση κολλοδίου και ασημένιου νιτρικού άλατος. Ο Marion ανακάλυψε πως η πιο σκληρή υφή των φωτογραφιών που δημιουργείται από αυτή τη διαδικασία είναι απίστευτα παρόμοια με εκείνη του καμμένου δέρματος.

Ο Marion και η Lebreton ελπίζουν πως το βιβλίο τους θα είναι ψυχικά θεραπευτικό για τους επιζήσαντες με εγκαύματα και θα βοηθήσει ώστε να μειωθεί το στίγμα που σχετίζεται με την εμφάνισή τους.

VICE: Πώς γνωριστήκατε εσείς οι δύο και ξεκινήσατε να πραγματοποιείτε αυτό το σχέδιο;
Clément Marion: 
Το σχέδιο ξεκίνησε λόγω του γεγονότος πως οι επιζήσαντες με εγκαύματα κρύβονται τον περισσότερο καιρό – κρύβουν τα σημάδια τους, τα πρόσωπά τους, την προσωπικότητά τους. Δεν ήθελα να ζω σε έναν κόσμο που δέχεται το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι κρύβονται. Οπότε είπα στον εαυτό μου, «ΟΚ, είμαι φωτογράφος, δεν είμαι γιατρός, δεν είμαι χειρουργός, αλλά ίσως να μπορώ να κάνω κάτι και ίσως αυτό να βοηθήσει κάποιους».

Clélia Lebreton: Επικοινώνησα με τον Clément μέσω του Instagram, όταν είδα μια φωτογραφία ενός επιζήσαντα με εγκαύματα σε μια ανάρτηση στο Instagram story του.

Marion: Ξεκίνησα μια ομαδική χρηματοδότηση (crowdfunding) στις ιστοσελίδες μου στην αρχή, ώστε να μπορέσω να αγοράσω φώτα προκειμένου να συνεχίσω τη σειρά και τότε η Clélia ήρθε και μου είπε, «Γιατί δεν φτιάχνεις ένα βιβλίο με τη σειρά φωτογραφιών σου και με δικό μου κείμενο»;     

Clément, πώς βρήκες τα υπόλοιπα θέματα για αυτό το σχέδιο;
Marion: 
Αρχικά έψαξα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα κοινωνικά δίκτυα όπως το Instagram και το Facebook. Γνώρισα ένα κορίτσι με το οποίο μιλούσα για μήνες. Είχε καεί από ηλεκτροσόκ, σε ένα τρένο. Μιλήσαμε πολύ. Όταν υλοποιείς ένα φωτογραφικό σχέδιο, από τη στιγμή που θα ξεκινήσεις απλώς αρχίζεις να συναντάς όλο και περισσότερους ανθρώπους. Με κατεύθυνε σε κάποιους άλλους ανθρώπους και γνώρισα ορισμένους στην πραγματική ζωή -ας πούμε φίλους φίλων- αλλά επίσης μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Επικοινώνησα μαζί τους μέσω email ή του Instagram και τους ρώτησα αν θα ένιωθαν ή όχι άνετα να συμμετάσχουν στο σχέδιο. Έστειλα μερικές φωτογραφίες για να δείξω ποια ήταν η πρόθεσή μου με αυτό. Ήταν μια μακρόχρονη και ενδιαφέρουσα διαδικασία, όπου γνώρισα πολλούς ανθρώπους και άκουσα τις ιστορίες τους.

Πώς ήταν η διαδικασία λήψης των φωτογραφιών και για τους δύο σας;
Lebreton:
 Προσωπικά, μισώ τις φωτογραφίες. Δεν μου αρέσει να βλέπω τον εαυτό μου σε φωτογραφίες. Και αυτή ήταν μια ιδιαίτερη πρόκληση για εμένα, διότι είχα ένα νέο σώμα. Το ατύχημά μου συνέβη έναν χρόνο πριν κάνω τη φωτογράφιση με τον Clément, οπότε προφανώς ένιωθα άβολα. Αλλά υπήρχε η πρόθεση να δημιουργήσουμε κάτι μεγαλύτερο και να φτιάξουμε κάτι πιο σημαντικό για μένα και για άλλους ανθρώπους. Ήταν μια πρόκληση αλλά ήξερα πως υπήρχε κάτι πιο σημαντικό πίσω από αυτήν από την άνεσή μου.

Marion: Ήταν συγκινητικό το να ακούς τις ιστορίες των μοντέλων μας. Δεν μπορείς να υλοποιήσεις ένα τέτοιο σχέδιο και να προσπαθήσεις να μείνεις ουδέτερος. Με άγγιξαν αυτές οι ιστορίες, η γενναιότητά τους και ορισμένες φορές ήταν ζόρικα. Ορισμένοι από τους επιζήσαντες ζουν πραγματικά από τύχη. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το γεγονός πως το πρόσωπο που έχεις μπροστά σου θα μπορούσε να έχιε πεθάνει, είναι σκληρό. Αλλά αυτό ήταν το σχέδιο και έτσι το ήθελα. Ήμουν πολύ τυχερός να έχω αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους.

Clélia, τι συνέβη στη διάρκεια του ατυχήματός σου;
Lebreton: 
Ήμουν στο ποδήλατό μου και με χτύπησε φορτηγό. Έπεσα και παρασύρθηκα κάτω από τον άξονα του φορτηγού. Με έσυρε για έξι μέτρα, οπότε κάηκα από την τριβή – όχι από φωτιά. Είχα αρκετά τραύματα, μεταξύ άλλων κατάγματα και σπασμένα κόκαλα. Δεν μπορώ πραγματικά να θυμηθώ πώς ένιωθα αλλά είχα τις αισθήσεις μου σε όλη τη διάρκεια, μέχρι που βρισκόμουν πλέον στο νοσκοκομείο και οι γιατροί μού έκαναν νάρκωση.

Θυμάμαι να λέω στη νοσοκόμα, «Φοβάμαι» και με ρώτησε, «Τι;» κι εγώ είπα, «Φοβάμαι να πεθάνω». Δεν είπε τίποτα. Πιστεύω πως αυτό ήταν ένα από τα πιο επώδυνα πράγματα. Θυμάμαι να νιώθω μοναξιά. Αργότερα είδα τη μητέρα μου και την αδελφή μου, κι αυτό ήταν επώδυνο, αλλά μου έδωσε και λίγη περισσότερη παρηγοριά. Μετά από αυτό, ήμουν σε κώμα για πολλές εβδομάδες.

Τι ποσοστό του σώματός σου κάηκε; Προσπαθείς να κρύψεις τα εγκαύματα;
Lebreton: 
Ένα τέταρτο του σώματός μου κάηκε – το δεξί μου πόδι και το κάτω μέρος της πλάτης μου. Για κάποιο λόγο, ποτέ δεν θέλησα να τα καλύψω. Ακόμη και τις πρώτες φορές που βγήκα αφού γύρισα σπίτι, όταν πήγαινα σε κάποιο εστιατόριο ή στις συνεδρίες αποκατάστασης, φορούσα σορτσάκια ή φούστες. Νιώθω τυχερή που μπόρεσα να δω πράγματα σαν αυτό. Κάποια από τα υπόλοιπα μοντέλα του Clément μάς είπαν πως έκρυβαν τους εαυτούς τους για πολλά χρόνια.

Πώς σε βοήθησε ο Clément να νιώσεις άνετα στη διάρκεια της φωτογράφισης;
Lebreton: 
Δεν είχα υπάρξει ξανά μέρος φωτογράφισης από επαγγελματία φωτογράφο και ήμουν γυμνή, οπότε δεν ένιωθα άνετα ως έναν βαθμό. Αλλά ο Clément αφιέρωσε χρόνο να μιλήσει με όλα του τα μοντέλα και πιστεύω πως αυτό μας έκανε να νιώσουμε πολύ άνετα μαζί του. Όταν νιώθεις άνετα με το πρόσωπο που σε φωτογραφίζει, μπορείς να νιώσεις άνετα με τη φωτογραφία. Η λήψη ήταν πολύ μεγάλη σε διάρκεια και απαιτούσε υπομονή κι από τους δύο μας, αλλά είχαμε τον χρόνο να συζητήσουμε οτιδήποτε – όχι απλώς τα σημάδια μου και τη δουλειά του, αλλά για τον πατέρα μου, τις γάτες μου, τις σπουδές του, το κρασί και την μπίρα – πολλά πράγματα. Πιστεύω ότι υπήρχε μια ιδιαίτερη σύνδεση που είχαμε μεταξύ μας και το θεωρώ υπέροχο. Μου άρεσε πραγματικά ο Clément. Δεν θα έκανα ποτέ ένα τέτοιο εγχείρημα αν δεν μου άρεσε εκείνος. Ήταν μια όμορφη στιγμή.

Marion: Νομίζω ότι η θεραπεία μέσω της φωτογραφίας είναι κάτι υπαρκτό και αυτό το εγχείρημα είναι η απόδειξη. Ορισμένα από τα θύματα ήταν πιο αισιόδοξα και μου έλεγαν ότι ήταν υπέροχη φάση ή φράσεις τύπου «μου αρέσει πραγματικά το πώς φαίνομαι στις φωτογραφίες». Κι αυτό είναι εκπληκτικό. Ήταν πολύ ενθουσιώδεις.

Πώς νιώθει κανείς με το να υπάρχει μια φωτογραφία του εαυτού του, που είναι τόσο ευάλωτη και ωμή έξω στον κόσμο;
Lebreton: 
Είμαι αρκετά τυχερή επειδή δεν βλέπεις το πρόσωπό μου στη φωτογραφία, οπότε μπορώ να παραμείνω εντελώς άγνωστη. Ίσως αν οι άνθρωποι μπορούσαν να δουν τόσο το πρόσωπο όσο και το σώμα μου, να φοβόμουν. Αλλά, καθώς είμαι συγγραφέας του βιβλίου, είμαι χαρούμενη που μπορώ να διατηρώ κάποια απόσταση, κάποια ασφάλεια σε σχέση με τη φωτογραφία. Όταν βλέπω την εικόνα, δεν βλέπω το σώμα μου, βλέπω το ταξίδι μου, βλέπω όλη την αγάπη που εισέπραξα, τη δουλειά των γιατρών, την καλοσύνη των ανθρώπων γύρω μου. Βλέπω τα πάντα. Πιστεύω πως αυτή είναι η δύναμη αυτών των φωτογραφιών – ο καθένας μπορεί να δει απλώς ένα σώμα, αλλά μπορείς επίσης να δεις κάτι μεγαλύτερο, κάτι πιο όμορφο. Είναι μια ιστορία. Ίσως κάθε φωτογραφία να είναι μια ιστορία.

Ποιο είναι το κύριο μήνυμα που ελπίζετε να λάβουν οι άνθρωποι από το βιβλίο όταν το διαβάσουν;
Lebreton: 
Κατά τη γνώμη μου, το σημαντικό μήνυμα είναι πως οτιδήποτε κι αν περνάς, μπορείς να επιλέξεις να κοιτάζεις μπροστά και να εστιάζεις σε ό,τι σου δίνει χαρά. Και τότε ίσως να μπορέσεις να δεις τα πράγματα διαφορετικά και να δεις τη γαλήνη που υπάρχει στο χάος. Ένα ακόμη σημαντικό μήνυμα είναι ότι δεν είσαι οι σκέψεις σου, που ορισμένες φορές μπορεί να είναι αρνητικές.

Θυμάμαι να κείτομαι στο κρεβάτι μου στο νοσοκομείο και να σκέφτομαι, «Όλες οι διαλέξεις που άκουσα, όλα τα βιβλία που διάβασα, όλες οι ταινίες που είδα, όλες οι εμπειρίες στη ζωή μου, έχω την αίσθηση πως με προετοίμασαν για αυτή τη στιγμή. Τώρα ξέρω πώς μπορώ να χρησιμοποιήσω όλες αυτές τις εμπειρίες για να προχωρήσω μπροστά». Ήταν εκπληκτικό. Και μέσω αυτού του βιβλίου, ήθελα να συμπυκνώσω όλα τα μικρά πράγματα, τις φράσεις, τις ταινίες, ακόμη και σκηνές από ταινίες, που με βοήθησαν να το περάσω αυτό. Είναι απλώς ένας τρόπος να βοηθήσεις· είναι απλώς ένας τρόπος να το ξεπεράσεις. Υπάρχουν πολοί τρόποι, το ξέρω πολύ καλά αυτό, αλλά ήθελα να συνεισφέρω με τον τρόπο μου. Ακόμη κι αν βοηθήσει έστω και ένα πρόσωπο, θα είμαι απίστευτα ευτυχής.

Marion: Τον περισσότερο καιρό, οι επιζήσαντες με εγκαύματα φοβούνται να δείξουν πώς μοιάζουν, πώς έχουν γίνει ή το σώμα τους. Πιστεύω πως όταν ρίξεις λίγο φως σε αυτά τα σημάδια –στο πώς είναι, στο πώς μοιάζουν και στη φωτογραφική τους υφή- όταν τα δείξεις όλα αυτά, κάνεις τους ανθρώπους πιο ευαίσθητους και πιο εξοικειωμένους με αυτήν την υφή και με αυτά τα συγκεκριμένα σημάδια. Οπότε ίσως βοηθάει να αποτραπούν τα παράξενα ή άσχημα βλέμματα επειδή οι άνθρωποι θα ξέρουν ήδη πώς μοιάζουν αυτά τα σημάδια. Ίσως γι’ αυτό να υπάρχει η τέχνη, για να κάνει την κοινωνία λίγο καλύτερη, λίγο πιο ευχάριστη για τους ανθρώπους.

Η συνέντευξη τροποποιήθηκε για λόγους μήκους και σαφήνειας.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στα αγγλικά (www.vice.com/en).

ΠΗΓΗ: VICE

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
spot_img
spot_img
spot_img

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ